3.4 Roy Cohn (deel 3)

Trumps politieke adviseur Roger Stone zei eens: ‘He wanted a bulldog in his lawyer, he was a bulldog in the boardroom in terms of deal-making. He admired Roy’s ability to bring in a whole new element of the media coverage. That’s what made Donald Trump.’¹ Roy cultiveerde zijn eigen imago zorgvuldig: ‘My area is controverse. My tough front is my biggest asset. I don’t write polite letters.’²

Cohn ging altijd het gevecht aan. Trump volgde zijn voorbeeld, door jarenlang ook agressieve brieven te versturen naar tal van mensen. Cohn werkte consequent aan zijn afschrikwekkende imago, nodig voor zijn rol als advocaat van de topmannen uit de zakenwereld, de kardinaal van New York en een van de grootste maffiabazen van het land. Toen Donald werd geïnterviewd door The New York Times voor een profielschets wist hij dus wat hem te doen stond: zijn eigen mythe starten.

Het resultaat was een onwerkelijk positief artikel over hem op 1 november 1976, geschreven door Judy Klemesrud, dat zijn imago direct een zweem van autoriteit gaf, vanwege de reputatie van de krant:

‘He is tall, lean and blond, with dazzling white teeth, and he looks ever so much like Robert Redford. He rides around town in a chauffeured silver Cadillac with his initials, DJT, on the plates. He dates slinky fashion models, belongs to the most elegant clubs and, at only 30 years of age, estimates that he is worth ‘more than $200 million.’’³

Donald zal niet alleen verguld zijn geweest met de vergelijking tussen hem en filmster Robert Redford, die in 1976 naast Dustin Hoffman de hoofdrol speelde in de film All the President’s Men. Hij was ook blij dat zijn verkoopverhaal goed was overgekomen, ofschoon het vol met onwaarheden stond. In werkelijkheid had Trump nog geen enkel project in Manhattan gerealiseerd en zijn waarde had hij volledig zelf verzonnen. Hij was nog niets waard. In 1976 verdiende hij $24.594 en moest hij $10.832 belasting betalen.⁴ Maar het bouwen van een mythe heeft ook niets met feiten van doen. Het gaat over het creëren van beelden die mensen willen geloven. Cohn wist dat al. Nu wist Trump het ook.

In hoofdstuk 2.4 hebben we de eerste negen lessen besproken die Donald Trump van Roy Cohn had opgestoken, bewust of onbewust. In dit hoofdstuk bespreek ik de lessen 10 tot en met 18.

Copy Cohn – les 10. Lying is okay

Liegen kon Roy Cohn als geen ander, ofschoon hij het iets anders noemde in zijn boek How to Stand up for your Rights & Win:⁵ ‘Side-tracking, half-truths, unresponsive answers are all legal, the Supreme Court has told us’. Steve Brill, publisher-editor van The American Lawyer en advocaat in de Trump University-zaak, kende Roy Cohn goed. In een interview met Vanity Fair merkte hij op dat de taal die presidentskandidaat Trump gebruikte soms letterlijk dezelfde taal was die hij zich van Cohn herinnerde, vooral als hij op het punt stond te liegen. Vanity Fair: ‘Sometime during the 2016 presidential campaign, Brill noticed that Donald Trump was using Cohn’s exact phrases. “I began to hear, ‘If you want to know the truth,’ and ‘that I can tell you . . .’ and ‘to be absolutely frank’—a sign that the Big Lie was coming,” Brill said.’ ⁶

Voormalig Trump Organization executive Barbara Res zei iets vergelijkbaars, op een voorzichtige manier, in de biografie Trump Revealed: ‘Donald had a way of getting to print whatever he would say, even if it weren’t necessarily the whole and honest truth. He had tremendous selfconfidence, which is important.’ Res voegde er aan toe: ‘He managed to say what he would say, and people would write it and then it would be the truth. That was the thing about him that they call the big lie. You say something enough times it becomes the truth. And he is a master of that.’⁷

Wayne Barrett schreef al in Trump, the Deals and the Downfall dat Donald in de discriminatierechtzaak in 1973 de waarheid geregeld tekort deed: ‘Donald also debuted his talent for manipulating the truth, sworn or otherwise.’ Zo beweerde Trump herhaaldelijk dat hij zelf geen rol had in het verhuren van apartementen: ‘Asked if he “ever had anything to do with rental decisions in individual cases,” he answered: “No, I really don’t.”

Barrett toonde echter aan dat dat onjuist was: ‘Yet he told the state examiner for his brokerage license, according to written reports filed shortly after his deposition in the race case, that “he supervises and controls the renting of all apartments owned by the Trump organization.” Sterker nog, er bleken honderden huurdossiers te zijn waar Donalds handschrift en handtekening onder stond.

Barrett wees ook op een ander voorbeeld, namelijk Donalds klacht tegenover verslaggevers dat hij voor het eerst van de discriminatie-aanklacht had gehoord op de autoradio terwijl hij naar zijn werk reed. Barrett: ‘when in fact, according to the government attorneys, he and the organization had been notified both during the probe and at the time of the filing ot the suit.’⁸ Liegen was okay in de wereld van Cohn en Trump, en het was heel vaak nodig.

Inmiddels weet iedereen in de hele wereld dat liegen voor president Trump net zo’n dagelijks gewoonte is ademen of twitteren. Vaak is er een leugen in aantocht, net als bij Cohn, als hij begint met ‘I can honestly say’ of ‘believe me’, net als bij Cohn. Trump zei op een persconferentie in 2018: ‘I’m not a drinker. I can honestly say I never had a beer in my life … Whenever they are looking for something good, I say I never had a glass of alcohol.’

Laraby, een bartender in verschillende clubs waar Trump in de jaren ’90 kwam, herinnerde zich dat hij Trump vaak bediende als die met John Casablancas de clubs bezocht: ‘I served him. And he drank at the bar. He’d go to the side of the bar by the waitress station, because he liked the waitresses. He would order light beer. Is was usually Miller Lite or Bud Light.’⁹

Toen president Trump in het weekend van 20-21 juni 2020 ‘I’m not involved’ zei over het ontslag van de Attorney General of The Southern District of New York, kon je weten dat dat niet klopte. Mr. Geoffrey Berman, een Republikein die door Trump zelf was benoemd, leidde meerdere onderzoeken naar verdachte zaken en personen uit Trumps wereld, had al eerder twee vrienden van Trump achter de tralies gekregen en kwam steeds dichterbij de bron. Uitermate gevaarlijk dus, vijf maanden voor de verkiezingen. Bill Barr, Trumps Minister van Justitie en in feite zijn nieuwe fixer, had op donderdag aan de media gemeld dat Berman ontslag had genomen, maar Berman speelde het spelletje niet mee, sprak het bericht doodleuk tegen en verscheen de volgende dag gewoon op zijn werk.

Dat dwong Barr alsnog een formeel ontslag te regelen bij president Trump, om het vertrek van Berman af te dwingen. Een verklaring werd niet gegeven. Op onderstaande foto zien we CNN-presentator Wolf Blitzer en politiek analist Jeffrey Toobin, die de zaak bespraken.

Trumps tekst ‘We have a very capable attorney general [Barr], so that’s really up to him. I’m not involved’ was dus een typisch geval van Copy Cohn – les 10. Lying is okay. Tijdens Trumps presidentschap wemelde het van dergelijke voorvallen. Hij had het geleerd van meester Cohn.

Copy Cohn – les 11. Know how to keep a secret

Donald Trump stond in Cohns leven misschien wel op nummer 1. Cohn bewaarde een foto van hemzelf en Donald naast een foto van de Reagans, ‘who are my favorite people’. Toen hij die foto een keer liet zien zei hij trots dat Donald had gezegd ‘Roy is my greatest friend’.¹⁰

De beroemde Roy Cohn had regelmatig grote beroemdheden op bezoek in zijn woonkamer, vooral tijdens zijn befaamde feesten. Maar Donalds aanwezigheid had altijd een speciaal effect op hem. Vanity Fair verslaggever Marie Brenner herinnerde zich: ‘When young Donald walked into the room, the energy around Roy would change. He would say: “Donald is here. Donald is here.” Almost as if there was some sort of attraction.’¹¹ Dat had ze goed gezien.

Cohns beste vrienden waren vaak ‘closeted homosexuals’, homoseksuele mannen die daar niet openlijk voor uit kwamen, net als hijzelf. Een van hen was Joseph McCarthy (1908-1957). Een ander was FBI Director J. Edgar Hoover (1895-1972).¹² Wat Cohn ook met hen gemeen had was het leiden van een promiscue dubbelleven. In een maatschappij die homoseksualiteit niet accepteerde bleven zij voor de buitenwereld ‘in de kast’, en zochten hun sexuele heil in het geheim of in het nachtleven.

Cohn bezocht de gay clubs van Manhattan, samen met zijn literair agent Jay Garon, eveneens gay. Zij pikten vaak jonge mannen op, bij voorkeur ‘midnight cowboys’ die net waren gearriveerd, ambitieus of wanhopig, op het Port Authority Bus Station. Maar erover praten was taboe.

‘All of Roy’s friends knew he was gay,’ schreef Trump in zijn eerste boek in 1987, een jaar na Cohns overlijden. ‘If you saw him socially, he was invariably with some very good-looking young man. But Roy never talked about it. He just didn’t like the image.’¹³ In die tijd werden homo’s gezien als zwak en verwijfd, het tegendeel van hoe Cohn zichzelf zag. Roger Stone bevestigde Cohns zwijgen over diens geaardheid: ‘He always seemed to have these young blond boys around. It just wasn’t discussed. He was interested in power and access.’ Naar buiten toe was Cohn extreem homofoob en anti-gay rights. Hij deed zelfs mee aan de zogeheten ‘Lavender Scare’, een door McCarthy geleide ‘witch hunt’ die er toe leidde dat de overheid ongeveer 5,000 homoseksuele mannen en lesbische vrouwen ontsloeg.¹⁴

David Marcus, een neef van Cohn,¹⁵ zei over Roy: ‘He was embarressed about being gay and he needed that secret held from the public. It would have ruined his macho image.’ Trump kon jarenlang met eigen ogen bij Cohn waarnemen hoe je de ene kant van je leven perfect gescheiden kunt houden van de kant die je geheim wilt houden, de kant waar je over wilt zwijgen. Zo zweeg hij tegenover Ivana dat hij jarenlang in het geheim een minnares had, Marla Maples. Zo zweeg hij tegenover Melania dat hij haar bedroog met een Playmate en een porno-actrice. Maar zijn secretaresse, zijn advocaat en zijn bodyguard waren wel deelgenoot van het geheime leven dat Trump er op na hield. Zij zaten in het complot om dergelijke geheimen te bewaren. Het was een van de redenen waarom loyaliteit zo belangrijk was voor Trump. Loyaal zijn betekende dat je meehielp zijn geheimen verborgen te houden. Disloyaal zijn betekende dat je zijn geheimen vertelde aan niet-ingewijden.

Toen Donald kenbaar maakte dat hij wilde gaan trouwen met Ivana had Cohn hem dat sterk afgeraden: ‘You’re better off not married. It’ll just lead to trouble. I don’t know why you want to do this.’ Toen Donald onvermurwbaar bleek, vond Cohn dat hij een huwelijkse voorwaarden-overeenkomst moest tekenen, ‘that would protect the family’s assets’. De gedetailleerde ‘prenuptial agreement’, Cohns idee, was zo beledigend voor Ivana, dat het huwelijk bijna was afgeketst.¹⁶ Achteraf gezien zat er een geheime agenda achter Cohns advies en sabotagepoging.

Er was namelijk één geheim dat Cohn zijn hele leven zelfs voor Trump verborgen hield. Op een keer bekende Cohn aan zijn toenmalige minnaar Jay Garon dat hij een oogje had op zijn protégé: ‘I have the hots for Donald Trump. I’m dying to find out how he’s hung. I’d like a taste, but I have to cool it around him. He doesn’t swing in that direction – he’s a real pussy boy.’ Helaas voor Cohn was Trump niet alleen een ‘pussy boy’, maar dronk Donald ook nauwelijks alcohol. Cohn: ‘If he drank, I might get him drunk one night, and I could take advantage, but he doesn’t touch the booze.’¹⁷ Cohns heimelijke, maar gedoemde liefde voor Trump verklaart waarom de ongetrouwde en kinderloze advocaat vrijwel nooit een rekening bij Trump heeft ingediend, alleen als hij in geldnood zat, en waarom hij altijd aan Trumps zijde is gebleven. Loyaal tot aan zijn dood.

Copy Cohn – les 12. Make your insults personal (or compare him/her with Nazi’s)

Een van Cohns meest effectieve manieren om zijn tegenstanders aan te vallen was door hen te beledigen. Hij speelde graag op de man of de vrouw. Toen de rechter in de discriminatiezaak de tegeneis van Cohn en Trump had verworpen, zei de advocaat van de tegenpartij, Elyse Goldweber, dat ze geen geduld had voor Cohns vertragingstactieken. Hierop schreef Cohn haar een bericht: ‘Dear Elyse, I never knew you were such a hot-tempered white female! … We will see you with Mr. Trump and the other witnesses next week.’¹⁸

Cohn haalde alles uit de kast om de discriminatiezaak te winnen. Zoals een vergelijking met nazi-praktijken. Hij beweerde dat zijn tegenstander Goldweber, net als hijzelf joods, er een ‘Gestapo-like interrogation’ van had gemaakt. Een collega van Cohn claimde dat de FBI het Trumpkantoor had overvallen met ‘five stormtroopers’. Cohn betichtte Goldstein van ‘minachting van de rechtbank’. Bij rechter Neaher schoot de vergelijking van FBI-agenten en advocaten van Justitie met nazi’s destijds in het verkeerde keelgat. Cohns poging mislukte.¹⁹

Die ervaring weerhield president Trump er niet van om in 2017 zijn eigen CIA-directeur te beschuldigen van nazipraktijken toen het geheime Rusland-dossier van de Britse researcher Christopher Steele op straat bleek te liggen. Hij twitterde: ‘Intelligence agencies should never have allowed this fake  news to “leak” into the public. One last shot at me. Are we living in Nazi Germany?’²⁰

Roger Stone had deze les van Cohn ook onthouden. Toen hij in december 2019 werd opgepakt in het kader van Robert Muellers Rusland-onderzoek beschuldigde hij de FBI van ‘an expensive show of force to try to depict me as Public Enemy No. 1, the O.G.’ (O.G. betekent Original Gangster). Stone voegde er aan toe: ‘It’s an attempt to poison the jury pool. These are Gestapo tactics’.²¹ Het hadden Cohns woorden kunnen zijn. Net als bij Cohn mislukte Stone’s poging de rechter te beïnvloeden.

Cohn beledigde zijn tegenstanders niet alleen, hij dichtte hen ook altijd foute motieven toe. Toen Cohn voor drie verschillende aanklachten ‘from conspiracy to mail fraud, bribery to securities fraud and extortion to obstruction of justice’ terechtstond ging hij in de aanval door de motieven van zijn aanklagers in twijfel te trekken. Aanklager Robert Morgenthau handelde volgens hem uit wraak, omdat McCarthy ooit diens vader had beschuldigd van hulp aan de Sovjets. Minister van Justitie Robert Kennedy, zei Cohn, handelde uit wrok jegens hem omdat McCarthy  de voorkeur aan Cohn had gegeven boven Kennedy als zijn ‘chief counsel’.²²

Trumps gewoonte om zijn tegenstanders ‘nicknames’ te geven en persoonlijk aan te vallen (denk aan ‘Crooked Hillary’) bleek effectief tijdens de campagne in 2015 en 2016. Trump begon er ook direct mee in april 2019, toen zich een recordaantal Democratische kandidaten had aangemeld. In de peilingen gingen Joe Biden en Bernie Sanders aan kop, wat leidde tot een Trump tweet: ‘the contest would come down to “Crazy Bernie Sanders vs. Sleepy Joe Biden.” Waarop Sanders antwoordde: ‘What’s crazy is that we have a president who is a racist, a sexist, a xenophobe and a fraud.’²³ Alles wees er op dat de verkiezingen in 2020 nog smeriger zouden worden dan die in 2016.

Copy Cohn – les 13. Accuse the accuser

Trump heeft Cohns aanvalstechnieken onverkort overgenomen en aangescherpt. De verantwoordelijkheid van het Congress om de president te controleren is volgens hem niet aan de orde als de Democraten het Witte Huis om informatie vragen. Hun motief is volgens hem louter het winnen van de verkiezingen in 2020. Als zij hem beschuldigen van corruptie, is zijn eerste reactie om hén van corruptie te betichten.

Steve Brill, een advocaat die veel met Cohn te maken had gehad, zag Cohns gedachtegoed terug in het handelen van Trump toen Brill een zaak verdedigde, die een fraudeslachtoffer had aangespannen tegen de Trump University. Brill: ‘It was a scam against the very people who (eventually) voted for Trump – the middle and lower middle class … The first thing Trump does is sue one of the plaintiffs. She wins and the judge awards her $800,000 in legal fees, and Trump appeals, and in that decision he’s compared to Bernie Madoff … This strategy was pure Cohn: Attack your accuser’. Nadat Brills onderzoek gepubliceerd was kreeg hij een telefoontje van een van Trumps advocaten: ‘I understand you may do a follow-up. Just be careful.’ ²⁴

Geen andere president of presidentskandidaat uit de recente historie heeft zulke agressieve aanvalstactieken gebruikt tegen zijn opponenten, minderheden en vrouwen, als Donald Trump. Maar hij handelde niet anders dan hoe hij dat van Cohn had geleerd. Iemand beschuldigt jou ergens van? Dan val jij die persoon aan, dubbel zo hard. Dit principe volgde Trump dagelijks. Graydon Carter was in 1988 de eerste die Trump in zijn tijdschrift SPY ‘a short-fingered vulgarian’ noemde.

Trump stuurde hem daarop een exemplaar van zijn boek The Art of the Deal, waarbij hij zijn handen op de cover met goud had omcirkeld. Er zat een notitie bij: ‘If you hit me, I will hit you back 100 times harder’.De vete tussen Trump en Carters SPY duurt nog altijd voort, maar had zijn hoogtepunt in de jaren ’80 en ‘90, getuige de vele covers die het blad aan Trump heeft gewijd. Zou er één bij zitten die Trump heeft ingelijst en opgehangen?²⁵

Copy Cohn – les 14. Make powerful friends and use your Rolodex

Onder Roy’s klanten bevonden zich beroemde New Yorkers uit alle geledingen en hij was een graag geziene gast op wilde feesten. Hier stond hij op de foto met Studio 54 – eigenaars Steve Rubell (rechts) en Ian Schrager (midden), die Cohn ook als advocaat hadden. Samen lazen ze het verhaal in de Daily News dat de federale politie een inval deed in de wereldberoemde discotheek, waar Trump de nodige sterke verhalen over wist te vertellen, met betrekking tot beroemde modellen die sex hadden in de club.

‘Roy provided the Trumps with connections in Manhattan’, herinnerde auteur Bob Colacello zich, een voormalige medewerker van Andy Warhol, die vaak aanwezig was op Cohns feesten en diners, temidden van de elite. Onder Cohns cliënten bevonden zich ook Chrysler-topman Lee Iacocca en president Ronald Reagan. Volgens Trumpbiograaf Michael d’Antonio besteedde Cohn veel van zijn tijd aan de telefoon, pratend met lokale rechters, stadsmanagers, de kardinaal van New York en politici uit het hele land. D’Antonio: ‘He tape-recorded many of these conversations and would later use the contents of calls to pressure people.’²⁶ In dat licht bezien is het niet verwonderlijk dat Trump altijd het gevoel heeft dat zijn gesprekken worden opgenomen.

Cohn regelde vaak de eerste ontmoeting tussen Trump en belangrijke personen. Zo introduceerde Cohn Trump bij Stanley Friedman, een hooggeplaatste ambtenaar in New York, die cruciaal zou blijken te zijn voor het regelen van de hoogste belastingontheffing ooit verleend in de staat New York ($400 miljoen in 40 jaar tijd), bij het verwerven van het Commodore hotel, Trumps eerste bouwproject in Manhattan. Barrett schreef hierover: ‘Cohn’s exploitation of Friedman to secure the Commodore booty was an unforgettable lesson for Donald, exposing him to the full reach of his mentor’s influence and introducing him to the netherworld of sordid quid pro quos that Cohn ruled’.²⁷

Dat Trumps woorden ‘drain the swamp’, een van zijn meest populaire campagneslogans, een grote leugen was, was voor iedereen die hem kende van meet af aan duidelijk. Donald Trump was opgegroeid in en groot geworden dankzij ‘the swamp’. Wayne Barrett noemde Roy Cohn een ‘master fixer, whose Rolodex knew no bounds’.

In een artikel in TIME magazine van 18 maart 2019 schreef verslaggever Olivia Nuzzi over de gewoonte van president Trump om ’s avonds en ’s nachts zijn invloedrijke vrienden te bellen. Nuzzi schreef over Trumps ‘compulsive phone habits’: ‘His Rolodex is a Greatest Hits … composed of (mostly) friends, asociates, media figures, and tycoons.’²⁸ Trumps huidige telefoonbestand en excessieve telefoongebruik stamt deels uit de tijd die hij doorbracht met Roy Cohn.

Copy Cohn – les 15. Cheat the system

Cohns inkomstenbronnen bestonden niet alleen uit ‘giften’ van zijn al dan niet bedenkelijke cliënten. Hij benutte ook nog een ander verdienmodel, waarbij hij de overheid oplichtte door het illegaal afromen van huurpenningen van parkeerterreinen die eigendom waren van de stad New York.

Over het ingewikkelde betalingssysteem schreef biograaf D’Antonio in zijn boek The Truth about Trump: ‘A parking lot employee manager eventually confessed that Cohn was the ultimate beneficiary of the scheme and that he had pocketed thousands of dollars every week’.²⁹ Dit was het soort praktijken dat Trump zelf al had gezien bij zijn vader, die op slimme wijze zijn voordeel had gedaan met overheidssubsidies en belastingtrucs, maar Roy Cohn leerde Donald de fijne kneepjes. De overheid was een instantie om van te profiteren en om de tuin te leiden. Trumps presidentschap veranderde niets aan die zienswijze.

Copy Cohn – les 16. Never apologize, never admit to a mistake and never give up

Andy Humm, een door de wol geverfde activist in New York City en co-presentator van de Gay USA Show, zei in augustus 2016 tegen The Advocate dat Cohn zeker een aantal neigingen van Trump heeft versterkt: ‘You can see parallels with Trump. Trump never apologizes. Trump never admits to a mistake’³⁰ Toegeven en opgeven waren doodzondes in Cohns universum.

Cohn was in 1973 zo woedend op Nixons vice president Spiro Agnew, toen Agnew aftrad na schuld te hebben bekend inzake belastingontduiking, dat hij een opiniestuk in de vorm van een brief schreef in The New York Times: ‘Dear Mr. Agnew, how could a man who made courage a household word lose his? How could one of this decade’s shrewdest leaders make a dumb mistake such as you did in quitting and accepting a criminal conviction?’ Agnew had moeten terugvechten volgens Cohn:  ‘If you stood your ground as you promised the public you would, I give you my opinion that your chances for legal and political survival were excellent.’

Cohn nam zichzelf als voorbeeld: ‘I went through three separate criminal proceedings very similar to those with which you were threatened … I was offered ‘deals’ and ‘plea bargains’. I turned them down and fought.When it was over, I had obtained three unanimous jury acquittals.’³¹ Het is precies die houding die Trump aannam tijdens het Mueller-onderzoek en tijdens de periode waarin het Congres hem wilde afzetten.

Cohn gaf nooit toe en nooit op. Zo ook Trump. In alle documentatie over zijn hele leven heb ik slechts drie gevallen ontdekt waarin hij zijn excuses aan iemand aanbood: aan Frank Sinatra en Malcolm Forbes (postuum) in zijn derde boek voor kritische uitlatingen in zijn vorige boeken, en aan zijn derde vrouw Melania na het ‘Access Hollywood’-schandaal. Melania was niet blij, maar accepteerde naar eigen zeggen zijn excuses.

Drie keer ‘sorry’ zeggen in 74 jaar is niet veel. Trump was dus een goede leerling geweest van Cohn.

Copy Cohn – les 17. People are bored, they want entertainment

Cohns houding ten opzichte van de pers werd door Trump onverkort overgenomen, in meerdere opzichten. Negatieve berichtgeving is bijvoorbeeld beter dan geen berichtgeving. Cohn sprak journalist Wayne Barrett vaak en zei eens: ‘You’ve written 34 stories about me and you’ve never written a good word. You have no idea how much money you’ve made for me.’³²  Trump leerde van Cohn hoe belangrijk de roddelpers was. Cohn had zelf al op zijn 13^de een roddelrubriek gehad in The Bronx Home News en hij had op zijn 20^ste de fijne kneepjes geleerd van een columnist van The New York Post. Weer later haalde hij de legendarische roddelcolumnist Walter Winchell over om McCarthy’s heksenjacht naar Amerikaanse communisten te steunen. Cohns principe was: ‘People are bored, they want entertainment’.

Cohn was goed bevriend met uitgever Si Newhouse, eigenaar van Random House en het tijdschrift Condé Naste, en met krantenmagnaat Rupert Murdoch, de Australische outsider die in 1976 The New York Post had gekocht. Cohn introduceerde Donald bij deze mannen, wier steun in de pers voor hem van onschatbare waarde waren. Newhouse wilde Trumps eerste boek The Art of the Deal uitgeven en ook diens latere boeken. In zijn luxe tijdschriften zorgde hij voor positieve pers over Trump en diens projecten. Murdoch, tegenwoordig eigenaar van Fox News en The Wall Street Journal, maakte van de Post een sensatieblad. Het meest populair was daarin de roddelpagina, ‘Page Six’, vanuit het principe ‘nieuws over mensen verkoopt de krant’, en dan met name over bekende New Yorkers. Roy Cohn was een belangrijke bron voor Murdochs roddelnieuws. Die gewoonte nam Donald Trump van hem over. Het hielp hem zelf een bekende New Yorker te worden en een positieve pers te krijgen van de New York Post toen hij eenmaal president was.³³

Peter Fraser, de minnaar van de homosexuele Roy Cohn tijdens twee jaar van Cohns leven, bracht dientengevolge ook veel tijd door met Donald Trump. Fraser vergeleek de leerling, Donald, met de meester, Roy: ‘I hear Roy in the things he says quite clearly. That’s bravado, and if you say it aggressively and loudly enough, it’s the truth – that’s the way Roy used to operate to a degree, and Donald was certainly his apprentice.’ Fraser refereerde in juni 2016 aan de reactie van kandidaat Trump op de dodelijke schietpartij in Orlando, waarin Trump de gebeurtenis aangreep om te waarschuwen voor het existientiële gevaar van moslims in Amerika.³⁴ Trumps vorm van ‘entertainment’ beruste vaak op spektakel, agressie, strijd en overdrijving.

Copy Cohn – les 18. Use the press and leak the news yourself

Toen roddeljournalist Claudia Cohen op Page Six van The New York Post verhalen ging schrijven over Cohns feestjes en alle rechters die daar op bezoek waren, was hij verrukt. Cohen herinnerde zich: ‘He loved it and started inviting me to cover every single party he had. He loved seeing his name on the page so much that he would also become a source for great stories. And nobody knew where more bodies were buried in New York City than Roy Cohn.’³⁵

Steve Brill, uitgever en editor van The American Lawyer, legde tegenover biograaf Nicholas von Hoffman uit dat Cohns magie met de pers simpelweg te herleiden was tot het doorvertellen van wat zijn cliënten zeiden aan roddeljournalist Liz Smith. Als een hysterische vrouw hem vertelde over haar sexleven, het overspel van haar man, dat zij lesbisch was en nu een scheiding wilde, las je dat de volgende dag in de krant. Brill: ‘He’d use that to get himself publicity all the time. He’d leak that stuff to me. He’d always leak stuff about clients. He was the most disloyal person to clients imaginable.’³⁶

Volgens Roger Stone, een discipel van Cohn, wist Cohn precies hoe hij de media naar zijn hand kon zetten. Roy Cohn deed zaken aan de eettafel bij hem thuis en belde de verslaggever om hun kopij te dicteren terwijl Stone erbij zat. Stone: ‘He would just dictate it. Roy understood the value of the tabloids.’ Cohns andere discipel, Donald Trump, zag ook hoe het werkte en volgde Cohns voorbeeld. Vaak belde hij zelf met de journalisten die over hem schreven. Dat deed hij als president nog steeds.

Hoe belangrijk de pers voor Cohn was, bleek uit zijn uitspraak tegenover zijn Gambino maffia-cliënten in zijn kantoor toen twee verslaggevers bij hem op bezoek kwamen: ‘These gentlemen are from The New York Times, and that is very important. You’ll have to wait. The press comes first.’³⁷

Cohns medialessen kwamen tesamen toen hij meewerkte aan een profiel in Esquire in 1978 getiteld ‘Don’t Mess with Roy Cohn – The Legal Executioner’. Het droeg enorm bij aan zijn imago, het was entertainment en hij maakte goed gebruik van de pers. Het voorpagina-artikel beschreef Cohn als iemand die graag werd aangeklaagd en elke strijd in de rechtbank streed alsof het oorlog was.

Tegenover Esquire Magazine bevestigde Cohn dat hij al die negatieve publiciteit omarmde, omdat het zijn eigen beroemdheid vergrootte: ‘I’d be a liar if I denied it. It’s given me a reputation for being tough, a reputation for being a winner.’³⁸ Esquire-verslaggever Ken Auletta noemde Roy Cohn in het artikel ‘the toughest lawyer’ en schreef: ‘Prospective clients who want to kill their husband, torture a business partner, break the government’s legs, hire Roy Cohn.’ Cohn smulde er van. Auletta schreef verder: ‘He is a legal executioner – the toughest, meanest, loyalest, vilest, and one of the most brilliant lawyers in America. He is not a very nice man.’ Trump droeg zijn steentje bij aan het artikel: ‘When people know that Roy is involved, they’d rather not get involved in the lawsuits and everything else that’s involved.’³⁹ Roy kocht zelf 500 exemplaren van het tijdschrift, een gewoonte die Trump hem na zou doen. Het verhaal leverde Cohn een fortuin op. Welke cliënt wilde geen ‘executioner’ die voor hem de strijd aanging?⁴⁰

Ondertussen had Donald goed opgelet hoe Roy Cohn de media had bespeeld, hoe hij zijn imago had gecultiveerd, wat hij had gezegd, hoe hij zijn tegenstanders had bevochten en welke houding hem daarbij had geholpen.

Hij oefende er mee in The Apprentice (linkerfoto) en ging er mee op de foto (rechterfoto) na zijn eerste 100 dagen in The Oval Office. Don’t Mess With Roy Cohn, The Legal Executioner werd Don’t Mess With Donald Trump, The Tough President.

Trump had het voorbeeld van zijn leermeester ter harte genomen en voor zichzelf een imago gecreëerd, in zijn eigen hoofd en in de media, waar hij nog decennia op voort kon bouwen en op den duur zijn authentieke zelf voor inruilde. Wayne Barrett had dit aspect al in zijn biografie Trump, The Deals and the Downfall mooi verwoord:⁴¹ ‘Somewhere on this odyssey of his, the image had devoured the man, and Donald had become the commercially useful personality he had helped invent. To some of those who watched him closely, he no longer behaved as if he believed he was merely living: he was now, in his own mind, portraying himself in a thrilling daily drama he scripted.’

Anno 2020 was de hele wereld inmiddels getuige van Trumps ‘thrilling daily drama’. Daar was een aantal decennia aan voorafgegaan, waarin Donald Roy’s zwarte magie van list en bedrog naar een hoger niveau had getild. Een belangrijk onderdeel van Trumps gewenste imago was de aanduiding ‘billionaire’. Maar hoe word je erkend als ‘billionaire’ als je vermogen slechts uit een paar miljoen bestaat? Liegen. Heel goed en stellig liegen.