2.15 Freddy ‘The Twilight Zone’ Valentine

Blonde schoonheid: ‘You win again, Mr. Valentine!’

Freddy: ‘Yeah, that’s all I do in this nutty place: win, win, win! I can’t stand it anymore.’

Blonde schoonheid: ‘I don’t understand’.

Freddy: ‘Okay, I’ll spell it out for you: I’m bored. I’m bored!’¹

Donald Trump kende deze dialoog uit de tijd dat de kleurentelevisie nog niet bestond. Episode 28 was zijn favoriete verhaal uit de klassieke CBS-serie The Twilight Zone, voor het eerst uitgezonden, in zwartwit, in april 1960. Donald was toen 14 jaar oud. De aflevering, getiteld ‘A nice place to visit’, duurde 26 minuten en maakte een onuitwisbare indruk op de ambitieuze teenager, zo bleek 30 jaar later.

In 1990 – Trump beleefde in die periode een mid-life crisis en balanceerde zakelijk op de rand van de afgrond – haalde Donald dit verhaal aan in een interview met People Magazine: ‘There was an old Twilight Zone episode: It was about a man – he wasn’t a good man – killed in an accident. Then somebody came up to him and said, ‘You can have any wish you want.’ And he said, ‘I want to win all the time. I want to win, win, win. Everything I want, I want to get. I want to get the most beautiful women. I want to get the beautiful this and that. I want to never lose again.’²

Genoeg aanknopingspunten voor Trump om zich te identificeren met deze Freddy Valentine (niet te verwarren met de latere filmpersonage uit de horrorfilm Valentine’s Day). Maar in welke mate en met welke gevolgen?

Op zijn 70^ste had Trump, inmiddels presidentskandidaat, de taal van episode 28 en de woorden van Freddy Valentine volledig geïnternaliseerd. In september 2015 zei hij: ‘We will have so much winning if I get elected that you may get bored with the winning.’ In oktober 2016 zei hij: ‘We’re gonna win so much, you may even get tired of winning. You’ll say: please, please, it’s too much, it’s too much winning, we can’t take it anymore.’ En een maand later zei hij: ‘We’re gonna win, win, win! You’re gonna get so tired with winning. You’re gonna say: please, Mr. President, we don’t want to win anymore, it’s too much.’

Genoeg aanknopingspunten voor mij om episode 28 eens goed te bekijken.

The Twilight Zone-aflevering A Nice Place to Visit gaat over een onverbetelijke crimineel, Freddy Valentine, bijgenaamd ‘Rocky’, die na een mislukte inbraak wordt betrapt door een politieagent. Freddy schiet eerst, maar mist en wordt daarop zelf doodgeschoten. Trump erkende in zijn herinnering dat Freddy ‘not a good man’ was, maar in zijn versie was Freddy omgekomen bij een ‘accident’. Een truc van Trumps onderbewustzijn om het personage waarmee hij zich identificeerde enigszins wit te wassen.

Freddy ontwaakt na zijn dood in een luxe hiernamaals waarin ene Mr. Pip, een in smetteloos wit geklede man, al zijn wensen inwilligt. Freddy concludeert: ‘Then I must be in heaven, right? And you must be my guardian angel?’ ‘Something like that’, zegt Mr. Pip. Freddy kan zijn geluk niet op. Hij vraagt om een miljoen dollars en hij krijgt direct een miljoen dollars. Hij wil een mooie meid (‘a chick that won’t quit’) en hij krijgt direct een mooie meid. Hij wint in een casino elk spel dat hij speelt, van roulette tot een slotmachine.

Trump herinnerde het zich in het People-interview als volgt: ‘Then they showed him playing pool. He was winning every time. Everything he did, he won, won, won’.

Na een maand alles winnen en mooie vrouwen om hem heen, die alles doen wat hij wil, krijgt Freddy er echter genoeg van. Als een van zijn nieuwe ‘vriendinnen’ met een knipoog vraagt: ‘Is there anything else I can do for you?’ antwoordt hij: ‘Yeah, get out! I’m sick and tired of looking at you. Out, out, out! Dumb broads!’ Als Freddy vervolgens bij zijn ‘beschermengel’ Mr. Pip zijn beklag doet, blijkt hoezeer hij zich vergist heeft.

© Frank Schaper

Trump herinnerde zich de plot als volgt: ‘And this man said, ‘If this is Heaven, let me go to Hell.’ And the person said, “You áre in Hell’’. Voor Trump zat de essentie in de plot, die hij op zichzelf betrok. Tegen People zei hij: ‘This was sort of interesting. I’ve had a lot of victories. I fight hard for victory, and I think I enjoy it as much as I ever did. But I realize that maybe new victories won’t be the same as the first couple.’ Voor biograaf Wayne Barrett zat de essentie in Trumps diepgewortelde levensvisie dat succes uiteindelijk zijn waarde verliest. Hij citeert Trump als volgt: ‘You keep winning and you win and you win. You keep hitting and hitting and hitting. And then somehow it doesn’t mean as much as it used to.’³

Voor mij ligt de betekenis van Trumps anecdote in een dieperliggend thema, namelijk in het zelfbeeld van Freddy Valentine, waarmee Trump – in zijn hart nog immer The Kid from Queens – zich onbewust heeft geïdentificeerd.

Luister naar Freddy’s tekst en je hoort Trump. Kijk naar Freddy’s wereld en je ziet Trumps wereld. Kijk naar Freddy’s lot en je wordt je bewust van Trumps lot. Als we Freddy hyperactief rond zien lopen in zijn superdeluxe appartement is het alsof we Trump zien rondlopen in zijn eigen penthouse in Trump Tower. Als het beeld niet in zwartwit gefilmd was, zou je overal bladgoud zien. Als we Freddy uit zijn limousine zien stappen, omringd door drie mooie vrouwen, en hij daarna een enorme fooi geeft aan de bellboy, is het wederom alsof we Trump zien, die mooie vrouwen om zich heen verzamelt en zijn personeel een fooi geeft van $100 (wat hij ook echt een paar keer heeft gedaan).

Freddy vraagt zich na enige tijd af waar hij al dit moois eigenlijk aan te danken heeft: ‘There must have been something real good I’ve done, something that made up for all else. But what?’ Zou Trump zichzelf ook wel eens die vraag stellen? Freddy: ‘When did I do anything good?’ Om die vragen te beantwoorden neemt Mr. Pip Freddy mee naar de Hall of Records, het Grote Archief, waar hij een kijkje mag nemen in het overzicht van zijn leven vanaf zijn geboorte.

Fred Trump Sr. noemde de jonge Donald ‘rough and wild’. Maryanne, Donalds oudste zus, zei eens: ‘He was a brat. He admits it. He was on the tough side.’⁴ In The Art of the Deal beschreef Donald zijn eigen gedrag als jongen: ‘As an adolescent I was mostly interested in creating mischief, because for some reason I liked to stir things up, and I liked to test people. I’d throw water balloons, shoot spitballs, and make a rukus in the schoolyard and at birthday parties. It wasn’t malicious so much as it was aggressive.’⁵ Donald Trump was simpelweg een heel vervelend joch. Hij pestte meisjes, reisde zonder toestemming van zijn ouders naar Manhattan, legde een geheime messenverzameling aan, was onhandelbaar op school en was brutaal tegen zijn vader.

Luister vanuit het perspectief van die 14-jarige Donald even mee, terwijl hij deze aflevering van The Twilight Zone voor het eerst ziet op TV.

Freddy Valentine leest voor uit zijn dossier: ‘Age six. Slaughtered a small dog. He bit me! Age seven. Stole from a dime store. Age eight. Organized a street gang, the Angels. Age nine. Broke into a bicycle store.’

Vertwijfeld vraagt hij aan Mr. Pip: ‘What, is this my way?’

Mr. Pip: ‘Your record.’

Freddy: ‘A mistake?’

Mr. Pip: ‘Not likely’.

Freddy: ‘Can’t figure it.’

En terwijl hij naar boven (God) wijst: ‘But if it ain’t bother Him, I won’t let it bother me.’

Die redenatie had de jonge Donald als klein jochie niet geholpen. Hij was op zijn 13^de door zijn eigen ‘God’, de vader, naar een militair internaat verbannen. It did bother Him.

Zoals biograaf D’Antonio recentelijk opmerkte: ‘I don’t know if he understands values other than winning and wealth.’ Tegen de tijd dat de veertiger Trump met People Magazine sprak had hij een organisatie opgebouwd met hotels en wolkenkrabbers in New York, casino’s in Atlantic City, een luchtvaartmaatschappij, het grootste jacht ter wereld, een eigen helikopter, schoonheidswedstrijden met de mooiste vrouwen ter wereld en met honderden medewerkers die alles deden wat hij maar wilde. Hij had een mooie vrouw, drie kinderen en een jonge, knappe minnares.

Maar hij wist ook dat alles was gebouwd op een oceaan van schulden, die spoedig een tsunami zou worden. Hij wist dat het hele kaartenhuis op instorten stond. Zijn huwelijk liep ten einde. Hij stond op het punt bijna al zijn bezittingen kwijt te raken aan de banken. Ergens diep van binnen had hij altijd geweten dat zijn imperium op drijfzand was gebaseerd, op leugens, op een zorgvuldig opgebouwd, maar vals imago, op bedrog, op een piramidespel van leningen en op het vermogen, het krediet en de naam van zijn vader. Donald was aan het einde gekomen van een ‘winning streak’. Hij was verzadigd, net als Freddy Valentine na een maand in ‘A Nice Place to Visit’.

Freddy: ‘There’s no excitement around here, no kicks.’

Mr. Pip: ‘But the gambling? I thought you enjoyed that?’

Freddy: ‘I do! But, when you win every time, that ain’t gambling. That’s charity! And the dames. I never thought I get bored with beautiful dames, but… Being a man with a chick, it doesn’t mean anything if it’s all set up in advance. Everything is great here, everything as I ever imagined, but I don’t think I belong here. I don’t fit in.’

Even terug naar het interview dat Trump had met People. Hij zei over de episode: ‘It was about a man – he wasn’t a good man – killed in an accident’.  De jonge Trump concludeerde volgens mij al op jonge leeftijd en op een dieperliggend niveau dat hij ‘not a good man’ was. Op latere leeftijd was de vraag die Freddy Valentine zichzelf stelde ook logisch voor Donald. Had hij al die rijkdom wel verdiend? Had hij zich tussen de rijke New Yorkse elite niet altijd al een outsider gevoeld? Had hij zich wel terecht binnengedrongen in het casinowereldje? Hoorde hij daar überhaupt wel thuis?

Freddy: ‘If I’m gonna stay here another day I’m gonna go nuts! Look, I don’t believe in Heaven. See. I wanna go to The Other Place.’

Mr. Pip: ‘Heaven? Whatever gave you the idea you’re in Heaven, Mr. Valentine?’

Mr. Pip voegt er met een sardonische lach aan toe: ‘This ís The Other Place! Hahahaha!’

Na het bouwen van luchtkastelen in de jaren ’70 en het bouwen van echte wolkenkrabbers en hotelcasino’s in de jaren ’80, op het financiële drijfzand van torenhoge schulden en junk bonds, had Trump in de jaren ’90 weinig anders over dan zijn gehavende merknaam. Een ander mens zou zich na zo’n ervaring grondig bezinnen. Die zou een gedwongen tijd van reflectie benutten om zijn morele kompas terug te vinden, en zich voornemen zijn leven te beteren waar nodig. Zo’n persoon zou misschien in therapie gaan, of op zijn minst zijn eigen jeugd onderzoeken, om te begrijpen waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Indien zijn karakter zich in ongunstige richting had ontwikkeld tot dan toe, zou een ander mens dan Trump die ontwikkeling proberen om te keren, nadat de gifbeker was leeggedronken. De realiteit zou daarbij een belangrijk nieuw houvast bieden, om te voorkomen dat hij zich wederom over zou geven aan zijn ongezonde neigingen en verslavingen. Het zou moeilijk zijn geweest, maar het was absoluut mogelijk. Magisch denken en wishfull thinking zouden plaatsmaken voor waarheid en feiten. Niet bij Donald Trump.

Donald prefereerde een andere route. Hij koos de spiraal naar beneden. Trump wees de feiten af en perfectioneerde juist de fictie. Als Donald in de hel was beland, dan was het de hel van Freddy Valentine. Een hel waar Trump inmiddels aan gewend was geraakt en waarvan hij wist dat menigeen hem er om benijdde. De hel van Freddy en Donald, met rijkdom, glamour en mooie vrouwen, kon gemakkelijk doorgaan voor de hemel op aarde. In de hel van Freddy won Donald altijd. Altijd. De hel van Freddy was de felbegeerde American Dream van Donald Trump. De hel van Freddy was in Donalds ogen écht ‘a nice place to visit’.

Episode 28, A Nice Place to Visit, eindigde in 1960 met een moraal, zoals elke aflevering van The Twilight Zone eindigde met een moraal, uitgesproken door Rod Serling. Serling (1924-1975) was de bedenker, schrijver, producer en verteller van de serie. Serling vatte episode 28 als volgt samen: ‘A scared, angry little man who never got a break. Now he had everything he ever wanted, and he’s going to have to live with it for eternity, in The Twilight Zone.’

Anne Serling, de dochter van Rod, zette onderstaande foto op 1 december 2018 op haar twitteraccount. Amerika had inmiddels anderhalf jaar van Trumps presidentschap doorstaan. Op de voorgrond van de foto staat Anne’s vader, een gefotoshopte Rod Serling, en op de achtergrond zit een gephotoshopte Donald Trump achter zijn bureau in The Oval Office. Anne had geen tekst toegevoegd aan haar tweet. Niet nodig.

Donald Trump leeft al sinds zijn 14de in zijn eigen Twilight Zone en neemt zijn omgeving en ons als toeschouwers daar in mee. Dagelijks creëert hij zijn eigen alternate reality. Die vaardigheid had hem zijn opkomst, faam en rijkdom bezorgd in de jaren ’80, maar was ook de oorzaak geweest van zijn ondergang rond 1990.

Bijna 30 jaar later belandde Trump op miraculeuze wijze in Het Witte Huis, alsof hij een script van Rod Serling uitspeelde. Om daar te komen perfectioneerde Trump in de jaren tussen 1990 en 2015 zijn gave om fictie op feiten te laten lijken, om mensen te bedriegen waar ze bij staan, om als een illusionist ‘fake’ om te toveren in ‘real’ en vice versa. In 2005 zei Trump, de man die tijdens zijn presidentschap duizenden onwaarheden zou verkondigen, nog met een stalen gezicht tegen biograaf Tim O’Brien: ‘I see myself as a very honest guy stationed in a very corrupt world.’⁷

Als het gaat om bedrog behoort Donald Trump tot de absolute wereldtop. Zijn hele zelfbeeld is volledig opgetrokken uit zelfbedrog. Zijn presidentschap is gebaseerd op bedrog. Bedrog is een van de 10 kenmerken van een dictator. Bedrog is daarom het centrale thema van deel III. The Art of Deception.