1.8 Theodore Dobias

‘Isolated in an all-male military environment, far from his mother and father and siblings, the boy quickly learned that life is about survival. It’s always about survival.’ Dat schreef biograaf Michael D’Antonio in The Truth about Trump,² na in totaal meer dan 10 uur intensieve gesprekken met Trump te hebben gehad. Als je wil begrijpen waarom ‘survival’ zo’n prominente plek inneemt in Trumps wereldbeeld, probeer je dan in te leven in de 13-jarige Donald die door zijn vader was verbannen naar een militair internaat. Op de foto is Donald de 13de leerling van links op de voorste rij.² In die wereld leerde hij dat winnen gelijk stond met overleven.

De New York Military Academy was in 1889 opgericht naar het model van West Point, het opleidingsinstituut voor het Amerikaanse leger. Het internaat stond bekend om zijn keiharde docenten en de systematische ontgroenings- en pestpraktijken van de leerlingen. Kinderen barstten in tranen uit en smeekten om naar huis te mogen voordat ze gewend waren.³ Hoe overleeft een tiener op zo’n plek?

Tijdens Donalds NYMA-tijd hebben zich twee hoofdthema’s uitgekristalliseerd, die centraal staan in zijn verdere leven en kenmerkend zijn voor vrijwel al zijn rolmodellen: ‘toughness’ en ‘winning’. Door zich die twee thema’s volledig eigen te maken overleefde hij het internaat en werd hij weer door zijn vader in genade aangenomen. Dezelfde thema’s hebben de eerder genoemde karaktertypes Acht en Drie definitief in Trumps karakter verankerd. En dezelfde thema’s zijn bepalend geweest voor zijn presidentschap. Trumps overlevingsstrategie vat ik als volgt samen: Always be tough (or act tough) and be the best, number 1 (or pretend to be the best).

Het strijdperk van de volwassen Trump bevond zich in Manhattan, Atlantic City, West Palm Beach, Washington en in tal van wereldsteden, maar van zijn 13de tot zijn 17de lag zijn arena in een gesloten systeem dat op 97 kilometer ten noorden van Manhattan lag. Binnen die muren had hij ook een voorbeeld: ‘There was one teacher in particular who had a big impact on me. Theodore Dobias was a former drill sergeant in the marines, and physically he was very tough and very rough.’ ⁴ Michael D’Amato schreef in The Truth about Trump: ‘Donald Trump came to regard Ted Dobias as his first real role model.’ ⁵

‘He didn’t take any back talk from anyone. Dobias smacked you and he smacked you hard.’ Toch werd kolonel Theodere ‘Ted’ Dobias, de meest gevreesde docent van de hele campus en tevens Trumps sportcoach, Donalds rolmodel. Trump: ‘Very quickly I realized that I wasn’t going to make it with this guy by trying to take him on physically.’ ⁵ Dobias was een veteraan, die op zijn 17^de had gevochten in de Tweede Wereldoorlog, tal van medesoldaten had zien sneuvelen en ooggetuige was geweest van de levenloze Benito Mussolini, nadat de dictator door een woedende volksmeute was opgehangen, zo vertelde hij zelf aan Michael D’Amato.

Dobias sloeg Donald met de open hand, vernederde hem, liet hem push-ups doen en strafrondjes lopen.

Trump zei over Dobias: ‘He absolutely would rough you up. You had to learn to survive.’ ⁶

Dobias zei over Donald: ‘Donald was a real pain in the ass, but I came to admire him. He had guts. He’d do anything to win… and I mean anything.’

In The Art of the Deal vertelde Trump dat hij een strategie ontwikkelde om met Dobias om te gaan: ‘I figured out what it would take to get Dobias on my side. In a way, I finessed him. It helped that I was a great athlete … But I also learned to play him.’ ⁷

Trumps vader zocht Donald geregeld op in het weekend en pakte de jongen dan keihard aan. Ted Dobias vond Fred, een kind van Duitse immigranten, ‘very German, and by that he meant really tough, really demanding and cold’.⁸ Dobias werd in die NYMA-jaren een belangrijke mentor voor de jonge Donald, die opmerkelijk coachbaar bleek. ‘Ted was a fucking prick, but I loved him,’ zei Trump later over zijn surrogaatvader.⁹ Ted Dobias maakte nog net mee dat Donald de presidentskandidaat werd van de Republikeinen. Hij overleed in juni 2016.¹⁰ Tijdens de campagne had hij nog regelmatig bezoek gehad van journalisten die op zoek waren naar verhalen uit Trumps jeugd.

‘He caught my eye right away because he was so aggressive but so coachable,’ herinnerde Dobias zich. ‘At the beginning, he didn’t like the idea of being told what to do, like, “Make your bed, shine your shoes, brush your teeth, clean the sink, do your homework” – all that stuff.’ Dobias was Trumps coach op het sportveld en sport was van levensbelang: ‘I coached baseball and football, and I taught them that winning wasn’t everything, it was the only thing.’ Die filosofie, rechtstreeks overgenomen van de legendarische Amerikaanse footballspeler en coach Vince Lombardi, werd voor altijd in Trumps geheugen gegrift.

‘Winning’ betekende voor de jonge Trump dat hij gezien werd, dat hij er mocht zijn. Hij kon er zijn zelfwaarde aan ontlenen en zelfvertrouwen uit putten. Geen wonder dat Donald de sportfilosofie van Dobias opzoog en vervolgens projecteerde op alle aspecten van zijn leven. Tegenover elke journalist herhaalde de oude coach hetzelfde thema in het leven van de jonge Donald: ‘He always had to be number one, in everything. He was a conniver even then.’¹¹ Het woord ‘conniver’ betekent ‘gluiperd’, ‘intrigant’ of ‘samenzweerder’. Nog steeds heiligt het doel voor president Trump elk middel, ook als je daar een gluiperd, een intrigant of een samenzweerder voor moet zijn. Donald Trump was toen en is nog steeds een conniver.

Alles was een wedstrijd. Donald won op de New York Military Academy ook medailles voor netheid en orde. Hij hield van wedstrijden om de schoonste kamer, de best glimmende schoenen en het best opgemaakte bed. Dobias: ‘He was very conscious of how his uniform looked – he always wanted his shoes to be shiny and he wanted to look sharp. And boy, did he like to take charge.” ¹² En hij was een slechte verliezer. Toen een medestudent een hoger cijfer haalde bij scheikunde werd Trump boos en betichtte hem van valsspelen, iets wat hij als president nog steeds doet. Verliezen is falen en falen is doodgaan.

‘He used to talk about his dad’s business, how he would use him as a role model, but go one step further,’ herinnerdeDavid Smith, zijn kamergenoot tijdens zijn laatste studiejaren, zich. Smith: ‘Donald had a sense of how he wanted to be viewed. He really wanted to be a success. Tegen Smith zei Donald dat zijn vader $30 miljoen waard was.¹³ Tegenover andere kadetten kon Trump vriendelijk zijn, maar ook afstandelijk en arrogant. Tegen Jeff Orteneau zei hij: ‘I’m going to be famous one day.’ ¹⁴

Die droom werd stevig verankerd in zijn hoofd toen Donald in zijn derde jaar vermeld werd in de lokale krant. Het was de eerste keer in zijn leven: ‘Trump Wins Game for NYMA’. Biograaf D’Antonio merkte dat die ervaring een diepe indruk op Trump had gemaakt. 50 jaar na dato zei Trump tegen hem: ‘It felt good seeing my name in print. How many people are in print? Nobody’s in print. It was the first time I was ever in the newspaper. I thought it was amazing.’ ¹⁵

‘Fame also established that Donald Trump was a special boy.’ D’Antonio concludeerde dat Donalds eerste verschijning in een krantenartikel Trump ‘real’ maakte, en heroïsch in de ogen van mensen die niet eens bij de wedstrijd waren geweest. Voor een jongen die beroemd wilde worden was het lezen van zijn eigen naam in de krant een belangrijke levenservaring. Volgens D’Antonio leerde Trump door dat eerste artikel een belangrijke les: ‘a great many people wanted fame but almost all of them fail to achieve it.’ Trump zou in persinterviews gedurende zijn hele verdere leven herinneringen blijven ophalen aan zijn atletische prestaties van weleer. D’Antonio: ‘He believed that his ball-field experiences were formative because they made him locally famous and because they instilled in him the habit of winning.’ Volgens Trump zelf was hij absoluut ‘the best baseball player in New York’.

‘Trump was always proud of himself. He believed he was the best,’ Dat herinnerde Dobias, inmiddels de 80 voorbij, zich nog goed. Zo herinnerde hij zich ook de keer dat de kadetten meededen in de Columbus-parade in New York City, waarbij Donald de groep leidde en vooraan liep. Een fotograaf gestuurd door de school maakte een foto van Trump, keurig in uniform met witte handschoenen, recht voor de iconische Tiffany winkel op Fifth Avenue. Jaren later zou dat de plek worden waar Donald Trump zijn Trump Tower zou bouwen. Zelf zei Trump tegen D’Antonio: ‘I was an elite person. When I graduated, I was a very elite person.’

‘Winning’ was dus de ene kant van Trumps overlevingsstrategie, wat overigens niet lukte in het klaslokaal. Hij behoorde niet tot de top 10 van zijn jaar, wat zijn allergie verklaart ten opzichte van mensen die slimmer zijn dan hij. Maar het lukte wel op het sportveld, waar hij uitblonk in meerdere sporten. Dobias: ‘Donald just wanted to be first, in everything, and he wanted people to know he was first.’ ¹⁶ In dat opzicht is Donald Trump niets veranderd. Enneagramtype Drie, de Winnaar, zit bij hem altijd ‘voor in de bus’, klaar om het stuur te grijpen als er gescoord kan worden of als er een camera in de buurt is. Maar op NYMA heeft Trump ook nog een andere kant verder ontwikkeld: Enneagramtype Acht, de Baas (zie hoofdstuk 1.3. Trumps karaktertypes).

De andere kant van Donalds overlevingsstrategie in de pestcultuur van NYMA bestond uit het beklimmen van de voedselketen door zelf een meedogenloze pestkop te worden, de grootste ‘bully’ van allemaal. Met name zijn kamergenoot Ted Levine, de kleinste leerling van de klas, moest het ontgelden.¹⁷ Trump, volgens Levine, ‘would try to ‘break’ anyone who did not bend to his will’.¹⁸ Walgend van Levine’s slordigheid schreeuwde Trump hem vaak toe dat hij zijn kamer op moest ruimen.

Maar in zijn eigen ogen was Trump helemaal geen bully. ‘Despite what many people think, being tough has nothing to do with bullying people,’ schreef Trump in The Art of Survival.¹⁹ Niet beseffend dat hij het over zichzelf had legde hij uit: ‘A bully to me is someone who is trying to work out some psychological problem by intimidating others.’ Zo zat volgens hem de vastgoedwereld in New York ‘full of bullies – people who’ve gotten somewhere in the past by screaming, and so they keep on screaming at their adversaries, their employees, their spouses.’ Trump is niet de eerste noch de laatste persoon in deze wereld die geen objectief beeld van zichzelf heeft. In zijn boek schreef hij dat hij juist een vriendelijke, beleefde man was: ‘Usually I’m friendly, polite, and upbeat in my dealings with employees and even with business adversaries.’ Hij had zelfs een advies: ‘I don’t recommend speaking sternly to people or throwing your weight around unless it serves some clear purpose.’ De boodschap was duidelijk: andere mensen zijn bullies, hij niet. Niet al zijn voormalige medewerkers en zakenrelaties zullen die analyse met Trump eens zijn.

Het onderwerp ’toughness’ was en is zo belangrijk voor Trump dat hij er in zijn tweede boek een geheel hoofdstuk aan wijdde, getiteld ‘On toughness’:²⁰ ‘I have a reputation for being tough, and I’d like to think it’s justified. Toughness, in the long run, is a major secret of my survival.’ Het tegendeel van ‘toughness’ is zwakheid en zachtheid. Het Enneagramtype Acht is bijzonder allergisch voor zachtheid, slapheid en zwakheid, zeker als dit type een ongezond niveau heeft bereikt. Riso & Hudson schreven over Achten: ‘They hate softness in themselves and even more so in others.’ ²¹

Zachtheid was de primaire reden geweest dat Fred junior geen goed kon doen in de ogen van zijn vader Fred Trump. Zachtheid was een luxe die Donald Trump zich vanaf uiterst jonge leeftijd niet kon permitteren. Niet in het gezin waarin hij was opgegroeid en al helemaal niet op de militaire middelbare school NYMA.

‘When I see a man cry I view it as a weakness. I don’t like seeing men cry,’ zei hij eens tegen biograaf Tim O’Brien.²² Trump lichtte zijn opvatting toe met een veelzeggend voorbeeld: “I’ll give you an example. I never met John Gotti, I know nothing about John Gotti, but he went through years of trials. He sat with a stone face. He said fuck you. In other words, tough.’

Het was geen willekeurig voorbeeld, want hij kende de legendarische Gotti wel degelijk. John Gotti, 6 jaar ouder dan Trump en bijgenaamd Teflon Don (net als Donald), was het hoofd van de beruchte Gambino maffiafamilie in New York City. Trump en Gotti hadden dezelfde advocaat, Roy Cohn, waarover later meer, en kwamen geregeld bij Cohn over de vloer. Bij menig filmliefhebber staat The Godfather hoog in het rijtje favoriete films. Bij Trump staat hij in zijn top 5. Hij heeft met eigen ogen kunnen zien hoezeer de film de werkelijkheid benaderde. Een échte godfather is inderdaad tough. Een échte godfather huilt nooit.

Huilen is in Trumps ogen dus een ontoelaatbaar teken van zwakheid, ongeacht de reden. Tot op de dag van vandaag haat hij het als mensen huilen, terwijl hij er diep in zijn hart misschien wel jaloers op is, omdat hij het zelf niet (meer) kan. Dat bleek bijvoorbeeld in 1988 toen drie van zijn topmanagers van zijn hotelcasino’s in Atlantic City waren omgekomen bij een tragisch helikopterongeluk. Hun dood raakte hem diep, maar niemand heeft Donald Trump een traan zien laten. Als er ooit tranen in zijn ogen zouden opwellen, mocht niemand daar getuige van zijn. Nimmer.

Tijdens de begrafenis van een van de slachtoffers, Mark Etess, een veelbelovende, briljante man die bijna als een aangenomen zoon voor Donald was geweest, sprak Marks jongere broer Mitchel een emotioneel afscheidswoord uit. Mitchel moest huilen. Trump: ‘God, that was an incredible thing that Mitchell did!’ ²³ Ruim 1.000 aanwezigen zagen hoe Mitchels stem geregeld brak. Uiteindelijk verloor hij de controle over zijn emoties en begon te snikken. Trump kon er niet over uit: ‘This is really some kid. I could just never get up in front of people and look like such an asshole. I could never let that happen to myself.’

John (Jack) O’Donnell, Trumps enige topmanager in Atlantic City die niet in de helikopter had gezeten, was er getuige van en schreef later in zijn boek Trumped! ²⁴ hoe verrast hij was door Donalds reactie na afloop. Het duurde even voordat het tot O’Donnell doordrong dat Trump, hoe ongelukkig ook geformuleerd, eigenlijk zijn heimelijke bewondering uit had gesproken. O’Donnell zei tegen Trump: ‘Well, there was a lot of love in that eulogy. You know, that’s what that was.’ Waarop Trump zei: ‘Yeah, I know. But  I would never want to look like an asshole. I’d never let myself be put in that position. I could never… I’d never ever want anyone to see me like that.’

Zo diep zit Trumps afkeer van elk teken van zwakheid, aangeleerd in zijn vroegste jeugdjaren, en afgekeken van zijn vader en van zijn leermeester op NYMA, Ted Dobias. Met die wetenschap in het achterhoofd maken we een reis in de tijd naar september 2018 om met de ogen van president Trump te kijken naar een televisiespektakel van de eerste orde.

Donald Trump was inmiddels anderhalf jaar president en stond op het punt een belangrijke benoeming door te voeren, die van rechter Brett Kavanaugh, zijn kandidaat voor The Supreme Court, het Amerikaanse Hooggerechtshof. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Kavanaugh was opgeroepen voor een openbare getuigenis ten overstaan van leden van de Senaat, te aanschouwen door elke Amerikaan met een televisie of computerscherm tot zijn beschikking. Iedereen wilde weten hoe dit af zou lopen. Een paar weken eerder had zich namelijk een vrouw aangediend, Christine Blasey Ford, die claimde dat zij door Kavanaugh was aangerand toen zij beiden nog minderjarig waren, zij 15 en hij 17. Er stond veel op het spel voor alle betrokkenen. Voor Trump en zijn Republikeinse aanhang zou het zijn tweede benoeming van een conservatieve rechter in het Hooggerechtshof worden, waarmee het Hof een conservatieve meerderheid zou krijgen.

Wat was er gebeurd? Kavanaugh was volgens Blasey Ford dronken geweest en had haar onder dwang op een bed gedrukt in het bijzijn van zijn vriend. Brett had haar bedreigd, betast, gekust en geprobeerd haar kleren uit te trekken. Christine was op dat moment bang geweest dat ze zou worden verkracht en had geprobeerd om hulp te roepen, wat Brett had voorkomen door zijn hand over haar mond  te houden. Dat had haar nog het meest beangstigd. Zij had voor haar leven gevreesd, maar had gelukkig kunnen ontsnappen voordat ergere dingen waren gebeurd. Ofschoon zij meerdere details was vergeten, was de ervaring haar altijd bijgebleven. Volgens velen was het relaas van deze vrouw alleszins geloofwaardig, en niet alleen in de ogen van Democraten en #MeToo-sympathisanten. Blasey Fords verhaal was Breaking News op elk televisiekanaal en het gesprek van de dag. Ook in Het Witte Huis.

‘What kind of idiots did you get me here?’ Zo reageerde president Trump toen hij hoorde dat Kavanaugh’s vriend Mark Judge er destijds ook bij was geweest en notabene een boek had geschreven over hun dronkenschap en schooltijd. Trump: ‘This is embarrassing. Catholic school boys.’ Auteur Michael Wolff beschreef in Siege²⁵, zijn tweede boek over Trump, dat de president de zaak Blasey Ford dagelijks op de voet volgde, aanvankelijk met verbazing. Trump: ‘He pushed her down on the bed and that’s it?’ Trump was zelf van veel ergere dingen beschuldigd (daarover later meer). Hij zat vol met onbeantwoorde vragen:‘How long had he held her down? Did he just fall on her and go in for the kiss? Or was he humping?’

Op 24 september werd Kavanaugh geïnterviewd op Fox News, Trumps favoriete TV-zender. Zijn kandidaat zwelgde in zelfmedelijden en gaf aan tijdens zijn middelbare schooltijd en nog een paar jaar daarna maagd te zijn geweest. Maagd! Trump keek ernaar met afschuw: ‘Stop! Who would say that? My virgin justice. This man has no pride! Man? Did I say ‘man’? I don’t think so.’ Het liefst had Trump zijn kandidaat direct teruggetrokken.

Trumps humeur werd er niet beter op toen hij hoorde dat George W. Bush, een van de politici die hij het meeste minachtte, het voor Kavanaugh had opgenomen. Kavanaugh had namelijk jarenlang voor Bush gewerkt en de twee kenden elkaar goed. Trump: ‘The drunks stick together. If he’s a Bush guy, he’s not a Trump guy. It’s bull that we can depend on him. Virgin-man will sell me out.’ Als er ooit over zijn presidentschap zou moeten worden beslist in het Hooggerechtshof, dacht Trump, kon hij niet van ‘Virgin-man’ op aan.

In het #MeToo-tijdperk gingen sterke mannen die jarenlang waren weggekomen met hun wangedrag steeds vaker voor de bijl door getuigenissen van hun vrouwelijke (en soms mannelijke) slachtoffers, die na lange tijd eindelijk voldoende moed hadden verzameld om publiekelijk hun verhaal te doen. Blasey Ford, een welbespraakte vrouwelijke dokter in de psychologie, kreeg steeds meer bijval en werd actief gesteund door de Democraten.

Toen een tweede vrouw eveneens claimde door Kavanaugh sexueel te zijn misbruikt, begon Trump zich te realiseren dat de volkswoede over Kavanaugh zich ook tegen hem richtte. Hij had altijd alle beschuldigingen tegen hem ontkend. Nu zei hij, schijnbaar met enige trots: ‘They are after me.’ In Trumps wereld gaat het altijd om hem, maar dit keer had hij gelijk. Dat maakte Kavanaugh zijn gladiator in de nationale arena. Met de ogen van Enneagramtype Acht keurde Trump zijn prijsvechter. Was Kavanaugh ‘tough’ of ‘weak’? Hoe meer er bekend werd hoe allergischer Trump over hem sprak: ‘He seems weak. Not strong. He was probably molested by a priest.’

Vanaf het moment dat bekend werd dat Christine Blasey Ford en Brett Kavanaugh beiden zouden getuigen voor de Senaat op donderdag 27 september 2018, had Trump zich steeds ongeruster getoond. Trump was als een filmregisseur die zijn hoofdrolspeler aanwijzingen gaf. Via via gaf hij duidelijke instructies door. Hij wilde agressie zien en adviseerde met klem: ‘Admit to nothing. Zero!’ ²⁶

Trump was er niet gerust op: ‘I don’t think he’s that tough.’ In de aanloop naar de TV-uitzending belde de president meerdere vrienden op en herhaalde continu zijn favoriete standpunt: als hij zelf zou zijn beschuldigd zou hij geen enkele zwakheid tonen. Trump leek aan te nemen dat Blasey Ford de waarheid sprak: ‘If it wasn’t true, she would have claimed rape or something, not just a kiss.’ Op de ochtend van de ondervragingen keek hij naar de openbare getuigenis van Blasey Ford, die als eerste aan de beurt was. Ondertussen sprak hij met vrienden aan de telefoon, alsof ze samen naar een wedstrijd zaten te kijken. ‘She’s good’, zei hij herhaaldelijk. Hij dacht dat Kavanaugh ‘in big trouble’ was. Dit was geen gelopen race.

Vervolgens betrad zijn kandidaat het strijdperk. Voor Kavanaugh was het een thuiswedstrijd, maar toch was hij nerveus. Rechters voor The Supreme Court worden benoemd door de Senaat, waar op dat moment de Republikeinen in de meerderheid waren en de ondervraging dus geleid werd door een Republikein. Kavanaughs taak bestond in feite uit het voorkomen dat teveel Republikeinen zouden overlopen naar de Democraten bij het uitbrengen van hun stem op een latere datum. Brett Kavanaugh legde de eed af, met achter zich een zorgvuldig gecaste achtergrond: zijn vader, zijn moeder, een familievriendin, zijn vrouw, een vriendin, een voormalig medewerkster en Don McGahn, Trumps Witte Huis-advocaat. Dit was Kavanaugh’s uur van de waarheid.

De 73-jarige Trump keek naar de 20 jaar jongere Kavanaugh, hopend op ‘toughness’, maar vrezend voor ‘weakness’. Hij zag beide kanten. Kavanaugh’s openingswoord ging korte tijd goed. Mijn kandidaat ontkent alles categorisch. Hij is boos en agressief. Hij vecht. Mooi zo.

Maar de rechter had moeite zijn emoties onder controle te houden en brak toen hij zijn dochtertje en zijn vrouw in zijn verhaal betrok. Hij snotterde: ‘And little Liza – all of 10 years old – said to Ashley, “We should pray for the woman.” It’s a lot of wisdom from a 10-year old.’ ²⁷ Wat doet hij nou? Mijn kandidaat moet huilen!

Brett vocht nog steeds, maar nu tegen zijn tranen. Trump was zeer ontstemd over Kavanaugh’s gesnotter.

‘I wanted to slap him.’ ²⁸ Wolff schreef: ‘He seemed personally offended that Kavanaugh had cried during this testimoney.’ Donald had op het militaire internaat vaak fysieke klappen gekregen van zijn coach en rolmodel Ted Dobias bij tekenen van zwakheid. President Trump had zijn kandidaat voor het Amerikaanse Hooggerechtshof ook willen slaan: ‘Virgin crybaby’.²⁹

Maar Trump claimde wel krediet voor het feit dat Kavanaugh niets had bekend. ‘You can’t even admit to a handshake’, had Trump gezegd. Toen Trump later op de dag naar Fox News keek en de positieve commentaren uit conservatieve hoek hoorde begon zijn humeur langzaam te verbeteren. Op 6 oktober 2018 werd Kavanaugh door de Senaat benoemd tot rechter van het Hooggerechtshof. Trump had zijn conservatieve rechter. Jammer dat het een ‘crybaby’ was. Kavanaugh was een slappeling, zoveel was duidelijk, maar hij had tenminste de wedstrijd gewonnen. Of kwam dat niet zozeer door Kavanaugh zelf, maar door Trumps beste prijsvechter in de juridische commissie van de Senaat, Lindsey Graham?

‘If I am chairman, next year, I’m going to remember this,’ beet Lindsey Graham, de Republikeinse senator uit South Carolina, zijn Democratische tegenstanders toe, toen hun vragen zijn kandidaat Brett Kavanaugh steeds meer in het nauw brachten. Hij schreeuwde: ‘There’s the process before Kavanaugh and the process after Kavanaugh. If you want to vet the nominee, you can. If you want to delay things until after the election, you cannot. If you try to destroy somebody, you will not get away with it.’ ³⁰

Net op het juiste moment kantelde de sfeer in de zaal, als gevolg van Grahams woedende uithaal. ‘This is the most unethical sham since I’ve been in politics!’ schreeuwde hij. Wijzend naar de Democraten riep hij: ‘God, y’all want power and I hope you never get it!’

Tegen Kavanaugh zei hij: ‘If you’re looking for a fair process, you came to the wrong town at the wrong time.’

Daarna wees Graham zijn priemende wijsvinger naar zijn Republikeinse collega-senatoren met een onverholen dreigement: ‘If you vote no, you’re legitimizing the most despicable thing I have seen in my time in politics!’ ³¹

Kijk, zo iemand, daar heb ik wat aan, dacht regisseur Trump. Hij is agressief. Hij gebruikt mooie woorden. Hij gebruikt zijn lichaamstaal goed. Hij oogt goed op televisie en weet tenminste hoe het medium werkt. Kijkers willen een gevecht zien, strijd. Ik mag hem wel. De opportunist Lindsey Graham, die tijdens Trumps campagne nog een van zijn grootste critici was geweest, ontpopte zich tijdens diens presidentschap tot een van zijn meest effectieve generaals in de politieke arena en op Fox News. Met Graham kon hij de oorlog winnen (en een potje golfen). Zo had hij er nog een paar nodig. Tijdens Trumps impeachment, eind 2019, hebben we ze allemaal kunnen zien op televisie. Generaals als Lindsey Graham zorgden er mede voor dat vrijwel geen enkele Republikeinse volksvertegenwoordiger in het Congres of in de Senaat het op kritieke momenten aandurfde om in het nadeel van Trump te stemmen.

Terugkijkend op zijn NYMA-tijd heeft Trump eens gezegd: ‘I was not thrilled to be sent to the Academy. But it turned out to be the right decision for me. I learned to channel my aggression into achievement.’ ³² Donald Trump had als 17-jarige aanvoerder van zijn baseballteam op NYMA zijn teamgenoten altijd voorgehouden: ‘We’re out here for a purpose. To win. Of het nou gaat om een honkbalwedstrijd, een presidentsverkiezing of de benoeming van een rechter van The Supreme Court,  uiteindelijk is er maar één ding waar het om draait in de Verenigde Staten van Amerika en in het leven van president Donald Trump. Winnen. In de woorden van Ted Dobias: ‘It’s the only thing’.