1.6 Mary MacLeod Trump

Plotseling, ergens in de lente van 2017, stond er op het tafeltje achter president Trump in The Oval Office ook een foto van zijn moeder, de in Schotland geboren Mary Anne McLeod. Donald sprak zelden over zijn moeder, maar naar eigen zeggen was Mary ook een rolmodel voor hem.¹ Ik denk dat zijn moeder echter voor een ander aspect van Trumps vorming nog veel bepalender is geweest, namelijk voor zijn vroegste emotionele ontwikkeling. Of gebrek daaraan. Moeder Mary bleef voor Donald Trump altijd op afstand, op grote hoogte boven de rest. Als er een spreekwoordelijk gat zit in zijn onderbewustzijn, zoals sommige biografen aangeven, dan heeft dat eerder de vorm van een moeder- dan van een vaderfiguur.

‘She always had a flair for the dramatic and grand. She was a very traditional housewife, but she also had a sense of the world beyond her’, schreef Trump over zijn moeder in zijn eerste boek The Art of the Deal in 1987, dat hij opdroeg aan ‘my parents – Fred and Mary Trump’. Trumps dankwoord, vlak na het winnen van zijn eerste voorverkiezing in New Hampshire in 2016, ging echter uit naar Mary en Fred, in die volgorde. Het viel zijn biografen op, want geen van hen had ooit een hechte band tussen moeder en zoon kunnen ontdekken.² Maar als ze beter hadden opgelet hadden ze gezien dat Trump ál zijn boeken na het overlijden van zijn ouders in 1999 en 2000 had opgedragen aan ‘my parents , Mary and Fred Trump’, in die volgorde. Af en toe twitterde hij exact dezelfde korte tekst over haar: ‘Advice from my mother, Mary MacLeod Trump: Trust in God and be true to yourself’.  Op de vraag van biograaf Tim O’Brien, “Your favorite memory?” zei Trump: “Always my parents.” ³

Sinds het overlijden van Trumps vader in 1999 en van zijn moeder in 2000 valt de taak om hun liefde te vervangen toe aan de rest van de wereld, dat wil zeggen aan iedereen die van Donald Trump houdt of doet alsof. De rest beschouwt hij als zijn vijand. In die zin is Trumps universum redelijk overzichtelijk. Tijdens een interview van politico-verslaggevers Susan Glasser en Michael Kruse met Trumps biografen gaven zij een eensluidend antwoord op de vraag wat het spreekwoordelijke gat is dat Trump probeert te vullen.

O’Brien: ‘Love’.
Barrett: ‘Love’.
D’Antonio: ‘Love’.⁴

Trumps rallies met zijn supporters waren voor hem een warm bad, waar hij zich aan laafte en waar hij energie van kreeg. Zijn supporters geven hem het gevoel dat hij geliefd is. Journalist Charles Groenhuijsen gaf zijn boek Donald Trump in 2015 over de toenmalige presidentskandidaat (in 2016 herdrukt met de titel President Donald Trump) de passende ondertitel ‘Iedereen houdt van mij’.⁵ De rallies gaven en geven Trump een kortstondige kick, zoals een drug dat doet. Maar het is onvoldoende voor zijn chronische behoefte om zich écht geliefd te voelen, een behoefte die is ontstaan in zijn vroegste jeugd. Het dieperliggende gemis aan zijn overleden ouders is er naar mijn overtuiging nog steeds. Naast dat gemis is er in zijn jeugdjaren nog iets ontstaan in zijn psyche: een chronisch onvermogen om andere mensen te vertrouwen.

‘It all begins with the mother’, schreef psychiater Justin Frank in zijn boek Trump on the Coach in 2018.⁶ Eerder had hij de boeken Bush on the Coach en Obama on the Coach geschreven en hij constateerde dat er over geen enkele andere moderne president zo weinig details beschreven waren aangaande diens vroegste jeugd en over diens moeder in het bijzonder als bij Trump. Desondanks vond Justin Frank voldoende informatie over Mary en Donalds relatie met haar ‘to shed some valuable light on the potential origins of what we now recognize as Trump’s character’. De kern van zijn analyse is dat moeder Trump emotioneel op afstand was gedurende de cruciale jaren waarin haar vierde kind behoefte had aan de warme, liefdevolle nabijheid van een aanwezige, fysiek toegankelijke moeder om een hechte band mee op te kunnen bouwen.

In het wereldbeeld van Donald Trump is ‘vertrouwen’ gevaarlijk. De onderliggende reden van de dood van zijn oudere broer Fred junior was volgens Donald diens ‘trusting nature’. Tegen Playboy zei hij: I saw people really taking advantage of Fred, and the lesson I learned was to always keep my guard up one hundred percent, whereas he didn’t. He totally gave himself. And I tend to be just the opposite.’ ⁷ De les om niemand te vertrouwen had hij echter al veel eerder geleerd, namelijk op zijn 2^de en zijn 12^de. Een tweetal bepalende gebeurtenissen in Trumps vroegste jeugdjaren hadden zijn hoop op echte liefde en zijn vertrouwen in andere mensen op een dieperliggend niveau ondermijnd. De eerste gebeurtenis had te maken met zijn moeder, de tweede met zijn vader.

Mary’s laatste bevalling, die van Robert, werd bijna haar dood. Hevige bloedingen maakten een operatieve verwijdering van de baarmoeder noodzakelijk, die vervolgens leidde tot een buikinfectie en drie vervolgoperaties in twee weken tijd. De tweejarige Donald zat midden in zijn ‘terrible two’s’. Zijn oudste zus Maryanne was 11 jaar oud en maakte het allemaal bewust mee. Tegen biograaf Gwenda Blair zei ze later dat het onzeker was geweest of haar moeder het zou overleven. Ze herinnerde zich dat haar vader, die zelf zijn eigen vader had zien overlijden toen hij haar leeftijd had en haar op het ergste voorbereidde. Maar, had hij gezegd, zij moest gewoon doorgaan met wat ze normaliter deed. Maryanne: ‘My father came home and told me she wasn’t expected to live, but I should go to school and he’d call me if anything changed. That’s right – go to school as usual!’ ⁸ Moeder Mary overleefde de bevalling van haar vijfde kind en haar daaropvolgende ziekbed, maar was hierdoor langere tijd afwezig. Na haar thuiskomst bleef de afstand tussen haar en Donald bestaan.

Psychiater Justin Frank concludeerde: ‘The most cogent explanation for the absence of Mary Trump from her son’s memory and frame of mind is that it is reflective of her absence from his presence growing up’.⁹ Die gevoelde afstand tussen Donald en zijn moeder was ontstaan rond de geboorte van Robert. Een tweejarige maakt zoiets niet allemaal bewust mee, maar ervaart wel het (tijdelijk) wegvallen van een moederfiguur en het eenzijdig verbreken van de hechting. In reactie daarop kan zo’n kind zich overdreven gaan gedragen om aandacht te krijgen, wat de kleine Donald ook deed. Soms ging hij schreeuwen met geen ander doel dan het verkrijgen van de aandacht van zijn vader. Na die tijd is Mary’s gezondheid nooit meer helemaal hersteld. Ze was een zachte, vriendelijke en voorkomende vrouw, die haar tijd vooral besteedde aan haar dochters en haar werk voor het bedrijf van haar man. Een innige band met zijn moeder heeft Donald dus tijdens zijn jeugd niet opgebouwd noch ervaren, met grote gevolgen voor zijn dieperliggende gevoelens van veiligheid en zelfwaarde, zoals het onvermogen om werkelijk intieme relaties met anderen op te bouwen.

Dit gemis werd nog versterkt doordat in de familie Trump de jongens en meisjes redelijk gescheiden van elkaar leefden. De aandacht van Fred ging naar de jongens. Vriendjes van toen herinnerden zich dat zij Donalds moeder vrijwel nooit zagen, wel de dienstmeid. De aandacht van Mary ging vooral uit naar haar dochters, die een aanmerkelijk hechtere band met hun moeder opbouwden. Toen Donald in 2008 met zijn zus Maryanne naar Schotland ging om een golfbaan van hem te openen, bezochten zij ook het ouderlijk huis van hun moeder. Maryanne was er al 24 keer geweest. Voor Donald was dit de eerste en tevens laatste keer. Zijn verblijf in het huis zelf duurde niet langer dan 97 seconden. Justin Frank had waarschijnlijk gelijk toen hij schreef: ‘The adverse impact of the lack of a nurturing maternal presence can last a lifetime’. ¹⁰

‘Donald was in awe of his father, and very detached from his mother’, merkte een voormalig zakenpartner en goede vriend van Trump ooit op.¹² De voorwaardelijke liefde moest vooral van Donalds vader komen. Maar die liefde heeft lang op zich laten wachten, mede door Donalds eigen houding en gedrag als kind. Hij was een vervelende pestkop, ook naar eigen zeggen, ‘a wise guy’. Tijdens zijn kinderjaren, van zijn 2^de tot zijn 12^de jaar, wist men zich in het gezin en op school geen raad met de ADHD-achtige symptomen van zijn gedrag (ADHD werd pas in 1980 in de Diagnostic Statistical Manual of Mental Disorders, DSM, opgenomen met als symptomen inattentiveness, impulsivity, and hyperactivity). De combinatie van Donalds agressiviteit, zijn negatieve manier van aandacht trekken, zijn continue rebellie, zijn impulsiviteit, zijn ultrakorte ‘attention span’ en zijn gebrekkige concentratie- en leesvermogen (waarschijnlijk een vorm van dyslexie, volgens Dr. Justin Frank) bleven onbehandeld en hebben zich blijvend in hem verankerd.

De onhandelbaarheid van de 12-jarige Donald leidde destijds onbedoeld tot een dramatische interventie, die hij aanvankelijk zelf helemaal niet zag zitten, maar waar hij zich noodgedwongen bij neer moest leggen. Vaders wil was immers wet in huize Trump.

Ik denk dat het besluit van Donalds vader om hem op zijn 13^de weg te sturen, als enige van het gezin, de tweede bepalende gebeurtenis in Donalds vroege jeugd is geweest als het gaat om zijn dieperliggende gebrek aan vertrouwen en zijn sterke behoefe aan erkenning. De maatregel van Fred Trump om Donald op de NYMA te plaatsen om hem de nodige discipline bij te brengen moet zeer pijnlijk voor de jonge Trump zijn geweest. Zijn (weliswaar negatieve) pogingen om de aandacht te trekken van zijn ouders werden niet beantwoord met liefde en aandacht, maar juist met uitstoting. Zijn vader kwam hem gelukkig geregeld in het internaat opzoeken in het weekend, dus hij had nog een kans. Een kans op de liefde van zijn vader. Hoe? Door te presteren. Trump zei daar ooit over: ‘I learned a lot about discipline, and about channeling my aggression into achievement’.

Ieder mens heeft twee basisbehoeften volgens de Nederlandse coach Erica Rijnsburger, auteur van het boek Verborgen Wijsheid.¹¹ De eerste behoefte is dat je mag zijn wie je bent. De tweede behoefte is dat je een plek hebt in het grotere geheel. Door zijn verbanning naar een militair internaat hoorde hij niet meer bij het gezin. Als het gaat om de eerste basisbehoefte leerde de jonge Donald dat hij niet mocht zijn wie hij was. Hij moest dus iemand anders worden als hij erkend en gezien wilde worden. Als het gaat om de tweede basisbehoefte leerde hij dat hij geen plek meer had in het gezin en dat hij die plek dus zou moeten heroveren. Het confronteerde hem ook met zijn machteloosheid als kind. Dat heeft hem innerlijk verhard en geleid tot het vaste voornemen: dit overkomt mij nooit meer. Tegelijkertijd wakkerde zijn verbanning zijn streven aan om vanaf dat moment hard te werken en alles te doen wat nodig was om de goedkeuring van zijn vader terug te winnen. Hij ging bewijzen wat hij waard was.

Een belangrijk detail viel op tijdens Trumps inauguratie tot president. Hij legde de eed af met zijn linkerhand op twee bijbels: de bijbel die ooit door Abraham Lincoln was gebruikt bij diens inauguratie in 1861 en de bijbel die Donald als kind van zijn moeder had gekregen.¹³ First Lady Melania hield de bijbels voor hem vast, hun zoon Barron stond naast haar en Trumps oudste zoon, Don junior, stond achter haar. Trump zoekt tot op de dag van vandaag de verbinding met zijn moeder, een verbinding die al in zijn vroegste jeugd was verbroken. Trumps moeder speelt in zijn leven misschien wel een grotere rol dan zijn vader, zij het op een onbewust niveau. Tijdens zijn presidentschap waren er diverse momenten waarop zich dat uitte.

Vader Fred was in huize Trump weliswaar de onbetwiste ‘King’, maar Donalds liefde voor glamour en royalty kwam niet van Fred, maar van de in het Britse koninkrijk geboren Mary McLeod Trump. Als laatste kind van een gezin met 10 kinderen, opgroeiend in een Schots vissersdorpje, met Gaulic als eerste taal en Engels als tweede, had Mary ooit met grote ogen naar binnen gekeken door de ramen van het enige kasteel in de omtrek. In New York was zij als 18-jarige immigrant per boot gearriveerd. Daar werd zij de dienstmeid van Louise Carnegie, de weduwe van de Schot Andrew Carnegie, een van de rijkste mannen ter wereld, in een modern Amerikaans paleis in Manhattan. En daar had zij de etiquette aangeleerd van de hogere klasse en gezien hoe rijke, gedistingeerde dames zich gedroegen.¹⁴ Dat wilde zij ook.

Het heeft er alle schijn van dat Donalds moeder voor altijd de voor hem onbereikbare vrouw is gebleven die hij eigenlijk nodig had en heeft. Mary’s dramatische, koninklijke stijl en haar intelligentie hadden zo’n grote indruk gemaakt op de jonge Donald, zo schreef hij ooit, dat geen toekomstige vrouw tegen haar op kon. ‘Part of the problem I’ve had with women has been in having to compare them to my incredible mother, Mary Trump. My mother is smart as hell.’ Zo positief had Donalds moeder zich overigens nooit over hém uitgelaten. Misschien was president worden zijn antwoord op de vraag die zijn moeder ooit had gesteld aan haar schoondochter Ivana, nadat bekend was geworden dat Donald een affaire had met Marla Maples: ‘What kind of son have I created?’ ¹⁶

In een interview met de Daily Mail in januari 2017 zei Trump: ‘My mother was very ceremonial and my mother sort of had a flair, she loved the Queen. She was proud of the Queen. Anytime the Queen was on television, an event, my mother would be watching.’ ¹⁷ Reeds in The Art of the Deal had hij geschreven dat zijn moeder in 1953 aan de televisie gekluisterd had gezeten om de kroning te zien van Queen Elizabeth II. Donald was toen 7 jaar oud. Het had indruk op hem gemaakt. Hij was het nooit vergeten en het was een van de spaarzame specifieke herinneringen aan zijn moeder die hij ooit heeft verteld.

Mary kon geen genoeg krijgen van de koninklijke pracht en praal op televisie, ‘the pomp and circumstance’. Fred senior ergerde zich ondertussen kapot en wilde dat Mary de TV uit zou zetten. Dat deed ze niet. Geen ‘King’ zonder ‘Queen’. Kijk hoe Mary McLeod Trump, chic gekleed, straalde naast haar trotse zoon in vol militair ornaat, tijdens een bezoek aan de New York Military Academy. Het leek wel 1953.

Fred Trump vond de Britse koninklijke familie ‘a bunch of con artists’, een stelletje oplichters. Mary McLeod Trump, groot fan van Queen Elizabeth II, trok zich er niets van aan. Zij was de koningin van haar eigen Amerikaanse paleis in het New Yorkse Queens. Dagelijks reed Mary rond in haar eigen Rolls Royce, voorzien van een kenteken met haar initialen MMT. Donald dacht tijdens zijn eerste bezoek aan Queen Elizabeth II op Windsor Castle, op 13 juli 2018, ongetwijfeld aan zijn overleden moeder.

De woorden van Donald over zijn moeder Mary, ‘tremendous, fantastic, very warm, a wonderful person’, leken sterk op zijn woorden over zijn gastvrouw, de Queen. Hij noemde haar liefdevol ‘a tremendous woman. She is just an incredible woman.’ Terwijl hij de Britse wacht inspecteerde met Elizabeth II leek het waarachtig alsof het zijn moeder was die naast hem liep. Hij genoot.

Na zijn tweede bezoek, in juni 2019, dit keer op officieel staatsbezoek, zei hij in een interview met Fox News dat hij ‘automatic chemistry’ had met de 93-jarige Queen, ‘a spectacular woman’. Trump beweerde zonder blikken of blozen dat hij haar de beste tijd van haar leven had bezorgd: ‘There are those that say they have never seen the Queen have a better time, a more animated time’, zonder te zeggen wie ‘those’ waren. Een typisch voorbeeld van projectie, iets wat hij wel vaker doet. Trump had zelf de tijd van zijn leven gehad, alsof hij nog wat extra quality time met zijn eigen moeder had mogen beleven en haar blij had kunnen maken.

‘You are a king … you are a killer’, had vader Fred zijn zoon Donald altijd voorgehouden. De krantenkop van de Britse Daily Mail op 4 juni 2019 gaf Fred gelijk: THE WINNERS … AND STONE COLD LOSERS, met Donald Trump als breeduit lachende ‘King’ naast de onbetwiste Queen. Het was een hoogtepunt van Trumps presidentschap en misschien wel van zijn hele leven. Wat zou zijn moeder trots op haar zoon zijn geweest als ze nog had geleefd. Zijn vader ook, maar om een andere reden, namelijk omdat King Trump zich een killer had getoond in zijn vete met de Londense burgemeester Sadiq Khan.

Trump had een dodelijke tweet verstuurd, vlak voordat hij was geland op het vliegveld Londen Stansted. De president had Khan een ‘stone cold loser’ genoemd, in reactie op diens uitlatingen de zondag voorafgaand aan zijn bezoek, en de krant gaf Trump gelijk. Khan had er om gevraagd door Trump een dag eerder ‘one of the most egregious examples of a growing global threat’ te noemen en diens tweets en speeches de vergelijken met de taal van ‘fascists of the 20th century’. Dergelijke aantijgingen laat Trump nimmer onbeantwoord. Trump schreef verder dat Khan ‘very dumb and incompetent’ was.¹⁸

De Britse koningin wist beter raad met Donald dan zijn eigen ouders. Het Britse dagblad The Times verwoordde het treffend in een artikel met de kop ‘Queen turns Trump into a schoolboy on best behaviour’: ‘She does it to them all. The Queen had met 12 American presidents and every one of them, no matter how confidently they strut around other world leaders, becomes as meek as a lamb before her’¹⁹. Trump ‘zo mak als een lam’, dat hebben we niet vaak meegemaakt tijdens zijn presidentschap. De mooie krantencover was het zeker waard om in te lijsten en in Trumps kantoor in Trump Tower aan de wand te hangen naast alle andere covers (of hij dat gedaan heeft weet ik niet).

Maar de cover verhulde ook een aantal pijnlijke waarheden. Niet voor niets had de persoonlijke advocaat/fixer Michael Cohen al eerder publiekelijk verklaard dat Donald Trump een ‘con man’ was. En niet voor niets had de oude Fred Trump de Britse koningin en haar familie ‘a bunch of con artists’ waren. De nieuwsberichten bevestigden opnieuw Freds gelijk door het toneelspel aan beide zijden bloot te leggen. Daarbij ging het dit keer niet om Trumps vroegere pogingen om zijn vastgoed aantrekkelijker te maken door het ‘fake news’ dat Prince Charles en Lady Diana een woning zouden hebben gekocht in Trump Tower. En het ging evenmin om Donalds vroegere pogingen om Lady Diana te versieren na haar scheiding van Charles, ofschoon Diana’s beeltenis nog wel even langs kwam in de Daily Mail van 4 juni 2019, in een vileine vergelijking met Melania.

De Daily Mail schreef:‘By the time she got to Buckingham Palace, in a Dolce & Gabbana white dress and hat, Melania looked to have borrowed style tips from the late Princess Diana.’ schreef de Daily Mail op 4 juni 2019, ter gelegenheid van het staatsbezoek van de Trump familie.

Melania Trump had het staatsbezoek aan Groot-Brittannië optimaal benut om haar voormalige topmodelstatus in herinnering te roepen. Ze zag er werkelijk schitterend uit. De Daily Mail schreef lovende woorden: ‘Very few could have worn such an unforgiving style so successfully’. Het was jammer voor Melania dat ze tweede keus was, Ivana en Marla niet meegerekend. Iedereen die in 1996 had opgelet wist het. Voor het Britse volk ging er sowieso al niemand boven Lady Diana, maar voor Donald Trump gold hetzelfde. Donald had Lady Di, die hij daarvoor vijf keer had ontmoet, direct nadat haar scheiding van Prince Charles bekend was geworden intensief vanuit Amerika het hof gemaakt door haar bloemen en liefdesberichten te sturen.

Trumpbiografen Darwin Porter & Danforth Prince schreven in hun boek The Man Who Would Be King dat Diana haar vriendin, TV-journalist Selina Scott, had gevraagd: ‘What should I do with all the flowers and solicitations?’ Scott had haar geadviseerd alles in de prullenbak te gooien. Diana vond Donald ‘repulsive’ en had niet thuis gegeven. In een interview uit 2015 zei Scott dat Trump Diana ‘the creeps’ gaf. Maar Donald was geen type die het snel opgaf. Scott: ‘It began to feel as if Trump was stalking her.’ ²⁰

Donald vertelde zijn vrienden in Amerika dat William en Harry ‘a strong macho image to be their father’ nodig hadden. Trump: ‘I would take care of the boys while Charles was off pursuing the ugliest woman in Britain … what’s her face? And if Diana agreed to marry me, I would not insist on a prenup’. Zo graag wilde Trump de ultieme trophy wife dat ze wat hem betreft niet op huwelijkse voorwaarden hoefden te trouwen, een belangrijke concessie in zijn ogen. Hij had gelezen dat Diana eens had gezegd: ‘When I was born, I was unwanted. When I married Charles, I was unwanted. When I joined the royal family, I was unwanted. I want to be wanted.’ Donald zei: ‘When I heard that, I wrote her a very short note: “I want you”.’

 Het mocht allemaal niet baten. Diana koos een ander, Dodi Al Fayed. Het bleef aan Donald knagen.²¹ Kort voordat Diana overleed bij een auto-ongeluk in Parijs, herinnerde Alex Yemendijian, de CEO van MGM, zich een scène in Trump Tower. Donald was woedend dat de prinses op de voorpagina had gestaan en hijzelf slechts op pagina 3. Trump: ‘This is crazy. It’s not fair somehow. She’s no longer in line for the throne, and is actually shacked up with this Arab. He’s only an ugly Arab! Had she played her cards right, she could have had me! Women… I’ll never understand them!’ ²²

Diana’s dood raakte Trump: ‘I don’t think I’ll ever get over the news. I couldn’t believe she was gone. The news hit me like a shock wave.’ Tegen zijn vrienden zei hij: ‘She could have been mine. I would have taken care of her. In fact, if she had married me, she’d still be alive and living in regal splendor on the top of Trump Tower.’ Acht weken later bekende hij op televisie spijt te hebben dat hij nooit een date had gehad met Diana. In zijn boek The Art of the Comeback schreef hij: ‘I only have one regret in the women department – that I never had the opportunity to court Lady Diana Spencer.’ Liefde was niet zijn enige overweging. Trump: ‘She could make millions in endorsements. Also, I’d invite her to the inauguration of all my properties around the world. I think we could become the power couple of the 21st Century.’ ²³ Trump treurde om de gemiste kans: ‘What a couple Di and I would have made. Just imagine if I decided to run for President of the United States? With her charm and grace, she would have propelled me into the White House. There’s no way we could lose. President Donald Trump and First Lady Diana Windsor Trump would have entered the history books, you know, along with such historical figures as Cleopatra and Marc Anthony, Napoléon and Josephine, Franklin and Eleanor. Di would be the greatest First Lady America has ever seen. Forget Jacqueline Kennedy and her so-called style. Di would have made Jackie look like a salesclerk in a department store.’ ²⁴ Kortom: een gemiste kans van buitengewone proporties, niet alleen voor Trump, maar voor heel Amerika.

Wat was er verder allemaal nog gebeurd tijdens Trumps staatsbezoek aan Groot-Brittannië in juni 2019? Veel, maar het waren vooral minder belangrijke en geheel onbelangrijke zaken. De Amerikaanse echtgenote van Prins Harry, de ‘Duchess of Sussex’ Megan Markle, was door Trump bijvoorbeeld ‘nasty’ genoemd, nadat men hem had verteld dat zij hem ooit ‘misogynistic and divisive’ had genoemd. Later ontkende hij dat hij dat had gezegd, zoals gebruikelijk. Megan was afwezig tijdens het staatsbezoek, ‘wegens haar zwangerschapsverlof’. Haar man, Prince Harry, gaf Trump weliswaar beleefd een hand, maar beperkte de conversatie tot het absolute minimum en vertrok zo snel mogelijk.²⁵ Trump gaf een goede tafelrede, maar maakte de fout zijn linkerhand op de rug van de Queen te leggen, wat een inbreuk was op het protocol. Niemand mag de Queen aanraken zonder uitnodiging daartoe van haarzelf (een principe dat natuurlijk niet aan Trump besteed was).

Bovendien was Trump vergeten welk cadeau hij de vorige keer had geschonken aan de Queen (een beeld van een paard). Gelukkig herkende Melania het nog wel.²⁶ Premier Theresa May, die al had aangekondigd op te stappen omdat het haar niet was gelukt de Brexit tijdig te realiseren, werd door Trump lovend toegesproken. Maar niemand geloofde die woorden van dezelfde persoon die haar onderhandelingscapaciteiten het jaar ervoor nog ernstig in twijfel had getrokken. Verder was er Trumps vriendschap met Nigel Farage, de grote aanstichter achter de Brexit, en met Boris Johnson, die het leven van May al jarenlang zuur had gemaakt en haar graag wilde opvolgen, wat anno 2020 inmiddels gelukt was. Maar al die details hadden geen invloed op Trump, die niet vies is van een beetje controverse. Wel was King Donald danig ontstemd over de wijze waarop de Amerikaanse TV verslag deed van zijn triomftocht.

Tussendoor had Trump tijdens zijn staatsbezoek aan de Queen nog even kans gezien naar de televisie te kijken, om te zien hoe zijn succesvolle staatsbezoek aan het Amerikaanse publiek werd getoond. Boos en teleurgesteld constateerde hij dat het door hem gehate CNN de enige Amerikaanse zender was die hij in Londen kon ontvangen. Trump tweette: ‘The only problem is that @CNN is the primary source of news available from the US’. Zijn vertrouwde propagandazender Fox News was namelijk in 2017 door eigenaar 21st Century Fox uit het Britse pakket gehaald. Trump was not amused: ‘After watching it for a short while, I turned it off. All negative & so much Fake News, very bad for U.S.’ Hij voegde er aan toe dat de zender ‘so unfair’ was: ‘Sad!’

Trump had een punt. CNN liet niet alleen integraal het staatsbanket en Trumps speech zien, maar ook de protesten in Londen, waaronder een grote opgeblazen baby Trump en de op de Tower geprojecteerde waarderingscijfers van het Britse publiek voor Obama (72%)), naast die voor Trump (21%).²⁷ Waarom worden Donalds successen hem toch altijd zo misgund? So unfair. Sad!

‘He fills his world with caricatures of evil that he can attack without remorse, seeing himself as victim rather than aggressor or victimizer’, schreef psychiater/auteur Justin Frank in zijn boek Trump on the Couch.²⁸ Hij voegde er aan toe: ‘For decades, I have observed these symptoms of arrested psychological development in my patients. Now we see them in our president, Donald Trump’. Concluderend kun je stellen dat de relatie tussen de jonge Donald Trump en zijn moeder Mary en vader Fred, de enige twee vroege rolmodellen die in The Oval Office een veelbetekenende plek hebben gekregen, cruciaal is geweest in de vorming van zijn persoonlijkheid en emotionele behoeften. Het eindoordeel van Justin Frank was helder: ‘The adult who is mired in the infant’s primitive patterns of division will oversimplify his world by viewing it with black-and-white thinking or friend-or-foe characterizations, or by reducing reality to an epic contest between righteous and evil, good and bad, winners and losers.’ Trump zit in emotioneel opzicht nog op de basisschool en dat hebben we kunnen zien op minstens twee gelegenheden tijdens zijn presidentschap.

Ann Trees, Trumps vroegere juf op de basisschool Kew-Forest School, herinnerde zich nog heel goed hoe Donald zich gedroeg als ‘seventh grader’: ‘Who could forget him? He was headstrong and determined. He would sit with his arms folded with this look on his face – I use the word “surly” – almost daring you to say one thing or another that wouldn’t settle with him.’ ²⁹ Kijkend naar de houding die de 72-jarige president Trump aannam toen hij kritisch werd toegesproken door ‘juf’ Angela Merkel in het bijzijn van andere wereldleiders, was Trees’ observatie nog immer actueel. Volgens Trump zelf ook overigens. ‘When I look at myself in the first grade and I look at myself now, I’m basically the same. The temperament is not that different.’ zei hij op een zeker moment tegen biograaf Michael D’Antonio.³⁰

En als president Trump iets goed doet wil hij daarvoor worden beloond door anderen. Het liefst door zijn vader of moeder, maar die zijn er niet meer. Dan verwacht hij een blijk van waardering, in het bijzonder van de persoon die hij respecteert, zoals de Democratische leider Nancy Pelosi, een van de weinige politici die hij aanvankelijk niet aanduidde met een nickname, maar met Nancy (later werd het alsnog ‘Crazy Nancy’ en ‘Nervous Nancy’, toen haar waardering uitbleef).

Madam Speaker Pelosi was helaas voor Donald niet genegen zijn wensen in vervulling te laten gaan. Dat bleek bijvoorbeeld tijdens zijn tweede State of the Union, in 2019, die pas plaats mocht vinden in het ‘klaslokaal’ van ‘juf’ Nancy Pelosi, leider van het Congres, toen Trump zijn government shutdown had beëindigd. Nadat Trump in zijn speech een poging had gedaan zijn Democratische tegenstanders te paaien met mooie, maar onoprechte woorden (‘reject the politics of revenge, resistance and retribution, and embrace the boundless potential of cooperation, compromise and the common good’) keek hij eerst naar de applaudiserende congresleden voor zich. Daarna keerde hij zich verwachtingsvol om om Pelosi’s reactie te zien. Haar applaus en gezichtsuitdrukking spraken echter boekdelen. De foto ging de wereld over en twitter ontplofte. Een twitteraar noemde het de ‘fuck you-clap’.³¹

Weer moet Donald zich een kleine jongen hebben gevoeld, verstoken van de echte liefde die hij diep van binnen nodig had. Very unfair! So sad!