2.3 De Dominante Manipulator

‘Wayne, I hear you’re going to do a story about me. This is Donald Trump.’ Het was 1978 en Wayne Barrett, een jonge onderzoeksjournalist van The Village Voice, vroeg zich af hoe Trump aan dit telefoonnummer was gekomen. Barrett had niemand verteld waar hij op dat moment zat: ondergedompeld in de archieven van de Urban Development Corporation, de UDC. Hij was Trumps eerste grote deal aan het uitpluizen en dat werd kennelijk met argwaan gevolgd. De stem aan de andere kant van de telefoon zei: ‘Why don’t we get together and talk? This is a real opportunity for the Voice to do a positive story about a project that’s good for New York.’

In het begin van Trumps en Barretts carrières, toen zij elkaar voor het eerst spraken, was Barrett 33 jaar oud en Trump 32. Barrett: ‘I was a rookie, he was a rookie.’ Barrett was destijds op zoek naar de details van de grootste belastingontheffing ooit verleend in de staat New York, aan Trump, teneinde een vervallen hotel in Manhattan te kunnen kopen en renoveren, het Commodore hotel. De verslaggever was op het spoor gezet van de ‘new kid on the block’ door een oudere collega met een neus voor nieuwe ontwikkelingen. De 31-jarige Trump was kennelijk getipt dat er een verhaal over hem aan zat te komen en had Barrett gelocaliseerd. De relatie tussen Donald Trump en de ongeveer even oude Wayne Barrett bleek een voorbode van Trumps eeuwigdurende haat-liefde verhouding met de pers. Enerzijds had hij de pers hard nodig om zijn imago te cultiveren en aandacht te trekken voor zijn projecten, anderzijds moest hij continu de strijd aangaan om onwelgevallig nieuws uit de media te houden. De strijd werd gevoerd door het Enneagramtype Acht in Trumps persoonlijkheid, de Baas. In een Newsweek-artikel uit 1987 werd een concurrent geciteerd: ‘Trump does business through intimidation. It’s bravado and shock. Intimidate until they collapse. Ask for the moon and you will get something.’ Een goede reden om dit type eens goed onder de loep te nemen.

In Trumps jaren als vastgoedontwikkelaar was de Baas in zijn karakter aanbeland op gezondheidsniveau 5, door Riso & Hudson aangeduid met de term ‘De Dominante Manipulator’. Hun beschrijving past naadloos op Donald Trumps manier van zakendoen.

Riso & Hudson: Ze stuwen zichzelf op in een streven om ‘de kost te verdienen’ of hun wereld te leiden op een manier die hun macht en competentie naar hen terugspiegelt. Als het evenwel niet goed gaat met hun projecten, of als ze het idee hebben dat anderen hen niet respecteren of hun inspanningen appreciëren, kunnen ze zich agressiever laten gelden, niet om daardoor hun middelen te vergroten, maar om tegenover anderen hun macht en belangrijkheid aan te tonen.

Tegen het blad Playboy zei Donald Trump: ‘When somebody tries to push me around, when they’re after my ass, I push back a hell of a lot harder than I was pushed in the first place. If somebody tries to push me around, he’s going to pay a price.’⁴ Wie de aanval op hem opende, echt of vermeend, werd dubbel zo hard door hem aangevallen. Het is de instinctieve reactie van de Baas die op een ‘gemiddeld’ of ‘ongezond’ niveau is beland. Wayne Barrett ontmoette Trump vrij snel na hun eerste telefonische contact en zou, verspreid over een aantal ontmoetingen, een in totaal 15 uur durende, energieke monoloog aanhoren, een indrukwekkend, maar niet geheel naar waarheid verteld verkoopverhaal. Vier maanden later wijdde hij drie voorpaginaverhalen aan Trump, die verre van alleen positief waren. Barrett herinnerde zich Trumps reactie: ‘he was initially so excited by such extensive coverage in one of the nation’s highest-circulation weekly newspapers that he called friends to boast about it. He also, however, had his lawyer and mentor Roy Cohn, write a letter to the Voice threatening a suit that was never filed.’⁵

Riso & Hudson: Achten willen iedereen in hun sfeer er van overtuigen dat ze de ‘grote man’, de ‘baas’ zijn, en ze willen zichzelf ervan overtuigen dat ze tegen de klus opgewassen zijn.

Barrett beschreef hier diverse voorbeelden van in zijn Trumpbiografie, zoals de keer dat Trump uit was op de aankoop van het terrein van spoorwegmaatschappij Penn Central, dat op zoek was naar een koper. De man met wie Donald zaken moest doen heette Ned Eichler. Eichler was de baas van Penn Centrals vastgoedafdeling in New York.⁶ Toen hij de naam van Trump tegenkwam in de stukken was zijn eerste reactie: ‘Who the hell is Donald Trump?’. Maar toen Eichler hem aan de telefoon kreeg was hem onmiddellijk duidelijk waarom: Donald was pas 29 jaar en volkomen nieuw in de vastgoedwereld van Manhattan.

Maar dat hield Donald niet tegen. Barrett schreef: ‘All Eichler could hear was a cocky kid telling him again and again that he was “the only appropriate candidate to act as a developer for this job.”’ Trump vertelde Eichler zijn familiehistorie en moedigde hem aan de Trump projecten te komen bekijken als hij in New York was. Trump: ‘I’ll send my limo to pick you up’. Trumps aanpak bleek het gewenste effect te hebben.

Riso & Hudson: De ‘grootspraak’ is niet van de lucht; vaak bluffen ze of doen grote beloften in een poging om mensen voor hun karretje te spannen.

Eichler was onder de indruk van Trumps energie en drive. Toen de mannen al enige keren contact hadden gehad wilde Eichler zeker weten dat Trump de connecties had die nodig zouden zijn voor een dergelijk project. Hij wilde bewijs.

Trump vroeg: ‘What kind of proof?’

Eichler: ‘I guess I’ll have to see the mayor.’

Trump: ‘When do you want to see him?’

Eichler: ‘Tomorrow at 2 P.M.’

Trump aarzelde geen moment: ‘Be outside your office at one-thirty. My limo will pick you up.’

De burgemeester, Abe Beame, was zeer goed bevriend met de vader van Donald en Beame was Fred Trump het nodige verschuldigd, als gevolg van hun gezamenlijke politieke connecties en Freds jarenlange donaties. Het bezoek ging als gepland – Beame steunde de Trumps onvoorwaardelijk – en vanaf dat moment was Eichler helemaal op de hand van Donald. Maar zonder Fred had Donald met lege handen gestaan. Donald deed graag alsof hij de grote baas was, maar dat was hij (nog) niet.

Riso & Hudson: Op dit punt zijn Achten op de hoogste versnelling overgeschakeld met hun talloze projecten, plannen en ondernemingen.

Donald Trump had een hang naar grote, ingewikkelde projecten, maar had weinig geduld voor de eindeloze onderhandelingen die dat met zich meebracht, en zeker als het perspectief was dat het vele jaren zou duren voordat het project klaar zou zijn. Tegen Eichler zei hij: ‘I’ll never marry and I’ll die before I’m 40. I haven’t much time.’⁷ Waar die gedachte van Trump vandaan kwam is onbekend, maar het is een indicatie van Trumps ongeduld. Zo veel te doen in zo weinig tijd.

Riso & Hudson: Achten op niveau 5 willen dat anderen hen steunen in hun inspanningen, maar ze zijn nog steeds gezond genoeg om te trachten hun zin te krijgen door middel van ‘zachte dwang’ en niet zozeer door regelrechte intimidatie. Ze kunnen bijvoorbeeld gunsten verlenen, waarbij ze laten doorschemeren dat er nog meer goede dingen in het vat zitten, mits de ander bereid is het spel mee te spelen.

Tijdens Wayne Barretts onderzoek naar Trumps louche zaken werd het humeur van zijn hoofdpersoon steeds slechter. Barrett: ‘All the while I kept digging, so my interview questions grew tougher, and so did his mood.’ Op een bepaald moment bleek Trump zijn eigen onderzoek naar de jonge verslaggever te hebben gedaan. Trump begon over Barretts kleine appartement in een mindere buurt van Brooklyn waar hij woonde, een onderwerp waar Barrett het nog nooit met hem over had gehad. Trump opperde dat hij hem wel een veel betere woning kon bezorgen. Barrett ging er niet op in, waarna Trump het over een andere boeg gooide. Barrett: ‘When I didn’t nibble at the carrot, he tried the stick, recounting the story of how a lawsuit he had filed had broken a reporter whose copy had irritated him.’

De Baas in Trumps persoonlijkheid was ook verantwoordelijk voor de manier waarop Trump zich in zijn privéleven gedroeg. De eerste jaren als werknemer van zijn vader waren lastig voor hem. Daarentegen was zijn vader in die tijd een onmisbare leermeester voor hem, krachtig en geloofwaardig genoeg om de kunst van het zakendoen in de harde vastgoedwereld voor te kunnen doen. Wayne Barrett schreef in zijn Trump-biografie:⁸ ‘His father, Fred Trump, was more than a friend to him, more than a parent. He was a mirror image, and that was about as much as another person could mean to him. He had grown up under Fred’s stern watch and had always imagined himself in his father’s shoes’.

Barretts eerste artikel over Donald in The Village Voice markeerde de eerste keer dat Trump op de cover stond van een krant of tijdschrift. Nadat de serie artikelen van de onderzoeksjournalist over Trump waren verschenen, met meer negatieve informatie dan Donald lief was, heeft Trump acht jaar niet met Barrett gesproken.

Riso & Hudson: Aangezien het zelfbeeld van Achten ze voorhoudt dat ze sterk en onafhankelijk moeten zijn en alles onder controle hebben, laten ze zich des te krachtiger gelden in hun wereld, zodat ze in hun prestaties, activiteiten en invloed op de mensen om zich heen de bevestiging zien dat ze inderdaad de touwtjes stevig in handen hebben.

Donald Trump wilde in zijn vaders voetsporen treden, maar hij heeft decennialang niet zonder zijn vader zaken kunnen doen, wat uitermate ongemakkelijk voelde voor een Baas, bij wie onafhankelijkheid een hoofdthema was. Fred was altijd de betrouwbare financier voor elk groot avontuur van Donald, eerst in Manhattan, daarna in Atlantic City, tot voorbij Donalds 40^ste verjaardag, ontdekte Barrett. Geen enkel project van Donald kon doorgang vinden als de handtekening van Fred senior er niet onder stond. Men wilde simpelweg geen zaken doen met Donald, maar wel met zijn vader.⁹ Die afhankelijkheid moet hem al die tijd dwars hebben gezeten. Het maakte het des te vervelender voor hem dat Barrett die afhankelijkheid blootlegde voor het grote publiek.

Riso & Hudson: In hun privé-leven zouden gemiddelde Achten het liefst als een monarch regeren over een grote en machtige familiedynastie, die hun invloed nog vele generaties voort laat duren.

Dat gold zeker voor Fred Trump en Donald had zich precies hetzelfde voorgenomen. Barrett was de eerste verslaggever die er op wees hoeveel overeenkomsten er waren tussen vader en zoon. Donald wilde ook vijf kinderen, net als zijn vader. Waarom vijf? Naar eigen zeggen om zeker te stellen dat een van hen ‘turned out like me’.¹⁰ De kans dat een van zijn vijf nakomelingen op hem zou lijken was natuurlijk groter dan als er slechts een of twee zouden zijn. Bovendien had zijn vader ook vijf kinderen gekregen, waarvan Donald pas de vierde was. Als Fred zich had beperkt tot twee of drie kinderen had Donald niet bestaan. Weinig kinderen hield een risico in.

Net als in het gezin waar Trump zelf in opgegroeid was voldeed de oudste zoon niet aan de verwachtingen. Barrett beschreef Trumps oudste zoon Donald Jr. als een 12-jarige jongen met een ‘self-absorbed poetic and artistic termperament’, niet bepaald een kind waar zijn vader zich in herkende. Daarentegen zei Trump altijd over zijn tweede zoon: ‘that the more aggressive six-year-old Eric was “just like me” anyway’.¹¹

Riso & Hudson: Hoe verder hun invloed zich uitstrekt, des te groter is de impact die ze op hun omgeving kunnen hebben en des te gereder de kans dat ze zich van de onsterfelijkheid verzekeren, een doel dat gemiddelde Achten, in uiteenlopende vormen, inmiddels nastreven.

Anders dan zijn vader ruilde Donald na drie kinderen zijn eerste vrouw Ivana in voor een jongere vrouw, Marla Maples, met wie hij zijn vierde kind zou krijgen. Marla werd op haar beurt later ook ingeruild voor een jongere vrouw, Melania Knaus, die Donalds vijfde kind zou baren. De Acht in Trump had nu voor zijn eigen ‘grote en machtige familiedynastie’ gezorgd waar hij ‘als een monarch’ over kon regeren. Hij had zich nu verzekerd van de onsterfelijkheid, ‘een doel dat gemiddelde Achten nastreven’ volgens Riso & Hudson.

Misschien lijkt Donald Trump Jr. toch meer op zijn vader dan verwacht. Voor de volledigheid kan namelijk worden opgemerkt dat Donald Jr. in 2018 scheidde van zijn eerste vrouw Vanessa, op haar initiatief, na onder meer een vermeende buitenechtelijke affaire van Don. Het stel heeft vijf kinderen.

Riso & Hudson: Ze verwachten voordelen en privileges en blijken van respect en gehoorzaamheid van de mensen om hen heen. Als ouder verwachten ze dat de andere gezinsleden zonder tegensputteren hun bevelen opvolgen.

Nina Burleigh had goede redenen om haar boek over de vrouwen in het leven van Donald Trump Golden Handcuffs te noemen. Die vrouwen van Trump zijn in zekere zin gevangenen in een strak systeem met één absolute leider. Donald Trump regeert zijn familie net als zijn vader, als een dictator. Daarbij gaat het om allerlei aspecten van het leven.

Riso & Hudson: Reageren anderen niet bevredigend, dan kunnen ze hard en drammerig worden. Zonder ook maar een greintje wroeging laten ze hun macht gelden opdat anderen zich naar hun wensen voegen.

Ivana Trump had voor haar eerste ontmoeting met de familie al gehoord van Donald dat zijn familie extreem punctueel was.¹² ‘Op tijd’ betekende vijf minuten te vroeg. Later zou ze zien dat Donald zijn eigen zoon, Don Jr., diezelfde punctualiteit probeerde bij te brengen en hem een keer had achtergelaten op de startbaan toen hij vijf minuten te laat op de luchthaven was verschenen. De nieuwe vriendin van Donald Jr., Kimberly Guilfoyle, een voormalig fotomodel, aanklager en Fox News-presentatrice, is inmiddels ook lid geworden van de Trumpfamilie en werkt als Senior Adviser voor Trumps verkiezingscampagne.¹³

Riso & Hudson: Aangezien agressie en seksualiteit nauw met elkaar verweven zijn in hun psyche, hebben gemiddelde mannelijke Achten dikwijls stormachtige relaties met de andere sekse; ze zijn veelvuldig rokkenjagers, die hun vrouwen behandelen als hetzij hoeren, hetzij madonna’s, maar in beide gevallen als bezittingen die in de eerste plaats bestaan voor hun genot en de bevrediging van hun ego.

Op dit gebied overtrof Donald zijn vader. De enige les van zijn vader die Donald volgens biograaf Harry Hurt III niet precies heeft opgevolgd was hoe je met dergelijke affaires ongezien wegkomt. In de familie Trump is een zonde pas een zonde als je wordt betrapt. Dat bleek toen Donalds geheime buitenechtelijke affaire met Marla Maples in 1989 door zijn eigen onbezonnenheid publiekelijk bekend werd.

Vader Fred Trump, zelf een notoire vreemdganger, kwam Donald in diens eigen kantoor in Trump Tower op hoge poten de waarheid vertellen in niet mis te verstane bewoordingen: ‘You can have a thousand mistresses if you want, but you don’t have just one. And whatever you do, YOU NEVER, EVER, LET YOURSELF GET CAUGHT!’ Waarop Donald tegenstribbelde: ‘You don’t know what you’re talking about’. Waarna de 83-jarige Fred woedend Donalds kantoor verliet met de woorden: ‘I don’t have to take that from you’.¹⁴ Zo gaan gesprekken tussen twee ongezonde Bazen als hun ego in het geding is.

Riso & Hudson: Ze schromen geenszins mensen te bezwendelen, als ze hen daardoor zover krijgen dat ze meewerken of er een hindernis voor hun plannen door uit de weg kunnen ruimen.

Wayne Barrett beschreef tientallen manieren waarop Trump de overheid en individuen had bezwendeld. In zijn eigen boek The Art of the Deal schepte Trump er zelfs over op.

Riso & Hudson: Gemiddelde Achten op dit niveau hebben een natuurlijk gevoel voor het uitoefenen van macht – en ze aarzelen niet er gebruik van te maken. Als pure ‘machtsmensen’ oefenen ze macht uit in welke vorm ze er ook de beschikking over hebben. Ze beseffen als geen ander dat macht geen ‘ding’ is, maar het vermogen om dingen voor elkaar te krijgen, om gebeurtenissen in banen te leiden, om de omgeving te herscheppen overeenkomstig hun visie. Macht is niet iets wat je in abstracto kunt bezitten: als je macht wilt bewaren, moet je hem onafgebroken uitoefenen en laten gelden.

Die macht liet Trump gelden ten opzichte van Wayne Barrett in 1990, een jaar voor het verschijnen van zijn biografie. In die tijd begon het imperium van Trump onherroepelijk in elkaar te storten en werd Barrett, ooit door Trump bestempeld als ‘the right person to write this book, since I was there in the beginning’, nu hardhandig door zijn security staff gearresteerd toen hij ongenood op Trumps 44^ste verjaardagsfeest in Atlantic City was verschenen. Bovendien verbood Trump tientallen vrienden en zakenrelaties met Barrett te praten voor diens boek. Barrett gaf zijn boek de titel Trump, The Deals and the Downfall. Helaas voor Trump had hij niet voldoende macht om publicatie van het boek te voorkomen.

Riso & Hudson: Onder het motto ‘de aanval is de beste verdediging’ laten ze zich gelden zodra ze maar vermoeden dat hun positie wordt bedreigd. In hun houding zit een zeker element van territoriumdrift. De boodschap is duidelijk: ‘Dit is mijn territorium. Wegwezen.’

Toen Trumps problemen groter en groter werden werd hij voor Barrett ‘more and more hostile’. Barret merkte op dat een Trump medewerker hem thuis opbelde ‘to read a statement from Donald, informing me that he had retained a well-known civil liberties lawyer to “monitor” my “activities”. Dreigen is Trump niet vreemd.

Riso & Hudson: Hoe groter nochtans hun dromen over glorie, hoe meer gemiddelde Achten op de medewerking van anderen zijn aangewezen voor het verwezenlijken er van. Typisch is dan ook dat ze zich als weldoener of beschermheer voor hun ondergeschikten opwerpen, gewoonlijk door ze geld of bescherming te bieden. Het ironische is dat Achten er onbedoeld afhankelijk van worden dat anderen hun orders uitvoeren, juist wanneer ze er een gruwelijke hekel aan hebben hun macht of glorie met wie dan ook te delen. Dit stadium is een keerpunt in hun afglijden, omdat het gebruik van macht teneinde anderen te domineren iedereen begint te ontmenselijken, waarmee agressie en destructiviteit waarschijnlijker worden.

Veel van het hier door biograaf Barrett beschreven gedrag van de jonge Donald Trump in zijn rol als projectontwikkelaar is in de jaren daarna verder verscherpt en ongezonder geworden. Het vloeide logischerwijze voort uit zijn toegenomen macht, groter wordende weerstand en groeiende ambities. Tegen de tijd dat Trump kandidaat voor het presidentschap was, was hij het hierboven beschreven stadium allang voorbij. De mensen die pas kennis met hem maakten toen hij campagne voerde voor het presidentschap verbaasden zich keer op keer over zijn uitspraken. Mensen die Trump al veel langer kenden waren niet verrast.

Riso & Hudson: Meer in het algemeen zijn gemiddelden Achten expansief op ieder gebied van hun leven, inbegrepen hun seksuele leven. Mannelijke Achten beschouwen zichzelf als een pure macho, als het toppunt van mannelijkheid, hoewel anderen hen wellicht snoeverig en arrogante hanen zullen vinden. 

In de presidentscampagne maakte tegenstander Marco Rubio een opmerking over de ‘kleine handen’ van Trump: ‘He’s always calling me Little Marco. And I’ll admit he’s taller than me. He’s like 6’2, which is why I don’t understand why his hands are the size of someone who is 5’2. And you know what they say about men with small hands?’ Waarna Rubio vervolgde: ‘You can’t trust them!’ Hij zette zijn aanval op Trump voort met opmerkingen over diens oranje teint, zakelijke mislukkingen en gebrek aan politieke plannen. Al eerder had hij Trump een ‘con man’, een oplichter,genoemd. Die punten deerden Trump allemaal niet, maar die opmerking over ‘small hands’ zat hem dwars. Vooral vanwege de gesuggereerde betekenis voor zijn mannelijkheid.

Graydon Carter, een verslaggever van Vanity Fair, had al eerder opgemerkt: ‘Just to drive him a little bit crazy, I took to referring to him as a ‘short-fingered vulgarian’ in the pages of Spy magazine. That was more than a quarter of a century ago.’ De sneer had al meer dan 25 jaar eerder een gevoelige snaar bij Trump geraakt.

Trumps reactie op Rubio’s opmerking was veelzeggend: ‘Look at those hands, are they small hands?’ terwijl hij zijn handen omhoog hield. ‘And, he referred to my hands – “if they’re small, something else must be small”- I guarantee you there’s no problem. I guarantee.’ Niets mis met de handen van Trump? Niets mis dus met de grootte van Trumps penis, was de boodschap aan de Amerikaanse kiezer.

Riso & Hudson: In psychoanalytische termen zijn ze fallische exhibitionisten (‘Ik heb de grootste en ik ben de grootste!’), die hun superioriteit willen bewijzen door wat en wie ze beheersen en domineren.

Deze karaktertrek heeft de hele wereld kunnen aanschouwen toen Trump op 3 januari 2018 met een tweet reageerde op de succesvolle lancering van een lange afstandsraket (over een fallisch symbool gesproken) door de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong Un: ‘North Korean Leader Kim Jong Un just stated that the “Nuclear Button is on his desk at all times.” Will someone from his depleted and food starved regime please inform him that I too have a Nuclear Button, but it is a much bigger & more powerful one than his, and my Button works!’ Ik heb de grootste en ik ben de grootste. Zo was het toen Trump een twintiger was en zo is het nog steeds nu Trump de president van de Verenigde Staten van Amerika is.

Riso & Hudson: Voor gemiddelde Achten met macht is het buitengewoon verleidelijk om te geloven in hun ‘meer dan levensgrote’ beeld van zichzelf. Ze zien zichzelf als de ‘grote man’ en paraderen rond als een maffia-don of viersterrengeneraal. Ze delegeren geen gezag; ze dulden van niemand dat hij hun pre-eminentie bedreigt; ze vertrouwen geen hond. Ze eisen Totale Gehoorzaamheid.

Tegen de tijd dat Trump president was was deze karaktertrek al zo sterk ontwikkeld dat menigeen zich er in vergist heeft, inclusief een aantal viersterrengeneraals en topmanagers die dachten hem in bedwang te kunnen houden. Tientallen leidinggevenden en adviseurs van de president zijn in de eerste twee jaar vertrokken. Ze waren te slim, te dwingend, te sterk of te bedreigend en werden vervangen door gehoorzame jaknikkers, die volledig loyaal waren aan Trump. Totale Gehoorzaamheid.

Riso & Hudson: Hun basisangst door anderen geschaad of beheerst te worden is geëscaleerd tot het punt dat ze onmogelijk nog concurrentie, in welke vorm dan ook, in hun activiteitssfeer kunnen dulden. Andermans sterkte of belangrijkheid begint een dreiging te vormen, en dus doen Achten op dit niveau er alles aan opdat iedereen beseft dat er slechts één echt de baas is.

Dat was al zo in het begin van Trumps carriere en dat is altijd zo gebleven. Strategisch adviseur Steve Barron dacht Trump aan een touwtje te hebben en de Trump-revolutie naar zijn hand te kunnen zetten. Hij kwam bedrogen uit. Toen het weekblad TIME hem op de voorpagina had gezet, als het werkelijke brein achter het presidentschap van Trump, waren zijn dagen geteld. Bannon werd niet al te lang daarna bedankt voor zijn diensten.

Riso & Hudson: In dezelfde trant kan de Acht op dit niveau tamelijk onsubtiel zijn in de manieren waarop hij anderen duidelijk maakt hoe belangrijk hij is en dat er met hem niet te spotten valt. Hij kan anderen provoceren of plagen louter en alleen om ze te tonen dat hij dat ongestraft kan doen.

Deze karaktertrek is in de loop der jaren ook alleen maar sterker geworden, getuige zijn grove en provocatieve tweets, zowel over vijanden als over de meest trouwe vazallen, zoals zijn eerste Minister van Justitie Jeff Sessions vaak heeft ondervonden.

Riso & Hudson: Of hij kan er lol in scheppen grove taal te bezigen, zodat anderen beseffen hoe ‘echt’ en ‘door de wol geverfd’ hij is. Hun botte stijl van zelfexpressie kan als beledigend of zelfs bedreigend overkomen bij mensen die minder zeker zijn van zichzelf.

In de kringen van Trump werd deze wijze van communiceren eufemistisch ‘politiek incorrect’ genoemd. Zijn aanhangers vonden dit notabene een van zijn grootste pluspunten. Het maakte dat men hem ‘authentiek’ vond. De negatieve bij-effecten werden afgedaan als niet belangrijk, maar het aantal mensen dat zich oprecht beledigd of beschadigd voelde door Trumps taalgebruik is niet te tellen.

Bij het schrijven van zijn artikelen en zijn boek was het verslaggever Wayne Barrett niet alleen te doen om de persoon Trump, maar ook om de tijdgeest waar Trump de ultieme representant van was. Het waren de jaren ’80 van Ronald Reagan, van ongebreidelde hebzucht en zelfverrijking. ‘Greed is good’ zei Gordon Gekko in de film Wall Street. Barrett zag in Trump de moderne versie van de klassieke tycoons uit het begin van de 20^ste eeuw. Elk hoofdstuk van zijn boek begon hij met een citaat uit de roman The Titan uit 1904,  een sage gemodelleerd naar het leven van spoorweggigant Charles Yerkes. Elk Amerikaans tijdperk heeft zijn eigen ‘titans’. Aan het einde van de 20^ste eeuw was Donald Trump zo’n ‘titan’. Niet zelden scoren die ‘titans’ hoog op Enneagramtype Acht, de Baas.

Riso & Hudson: Gemiddelde Achten verschuiven opnieuw hun zwaartepunt, ditmaal van hun projecten naar henzelf. Op dit niveau willen Achten een persoonlijke impact op de omgeving hebben; ze willen zichzelf – hun wil en ego – daarin verlengd zien.

Na de aankoop van het Commodore hotel en de renovatie tot het Grand Hyatt Central Hotel, Trumps eerste geslaagde project in Manhattan, startte Donald de bouw van Trump Tower. Hij bouwde vervolgens een hotelcasino in Atlantic City en kocht er een tweede bij (en later een derde, het grootste ter wereld). Hij breidde zijn bezittingen uit met tal van andere objecten, of beter gezegd ‘trophies’. Daarna kwam het (mislukte) Television City-project, met onder meer de hoogste (niet gebouwde) toren ter wereld. Het paste allemaal in het patroon van een steeds ongezondere Baas.

Riso & Hudson: Ze willen dat hun omgeving een weerspiegeling van henzelf is, een blijvende getuigenis van hun wilskracht en grootsheid.

Op alle objecten plakte Donald zijn achternaam in levensgrote letters: TRUMP. Hij bouwde een imperium dat in alle opzichten een ‘weerspiegeling van hemzelf’ was, ‘een blijvende getuigenis van zijn wilskracht en grootsheid’, gedreven door ‘zijn wil en ego.’ Aan de deals van Trump zat vrijwel altijd een luchtje. Langzaam maar zeker stapelden de geheimen zich op, en daarmee groeide het risico dat die geheimen uit zouden komen. De deals van Donald Trump werden allemaal gerealiseerd met geleend geld en met de hulp van een aan de maffia en corrupte politici geliëerde advocaat, Roy Cohn. Ook een Baas.